W świecie nauki zdarzają się momenty, gdy tajemnice ukryte głęboko pod naszymi stopami zostają odkryte, rzucając nowe światło na zrozumienie naszej planety. Takim momentem jest najnowsze odkrycie naukowców z Bawarskiego Instytutu Badawczego Geochemii Eksperymentalnej i Geofizyki Uniwersytetu w Bayreuth, pod kierownictwem profesora dr Tomoo Katsury. Ich badania wyjaśniają, dlaczego skały we wnętrzu Ziemi stają się bardziej lepkie na pewnych głębokościach, odkrywając tajemnicę miliardowych struktur w głębi naszej planety.

Kluczem do tego zrozumienia jest skład skał w dolnym płaszczu Ziemi. Naukowcy odkryli, że te skały, wzbogacone w bridgmanit – minerał nazwany na cześć laureata Nagrody Nobla Percy'ego Bridgmana, mają znacznie większe ziarna niż te znajdujące się nad nimi. To zwiększenie rozmiaru ziaren prowadzi do wzrostu lepkości na głębokościach około 1000 kilometrów.

Skok lepkości w dolnym płaszczu ma fundamentalne znaczenie dla procesów geofizycznych i geochemicznych. Obserwacje sejsmologiczne wskazują, że subdukowane płyty kontynentalne doświadczają spowolnienia opadania, podczas gdy pióropusze płaszcza, odpowiedzialne za aktywność wulkaniczną, szybko wznoszą się powyżej tej granicy. Dzięki nowym wynikom badawczym można lepiej zrozumieć te zjawiska.

Lepkie skały bogate w bridgmanit to świadkowie wczesnej historii Ziemi. Ich trwałość przez miliardy lat dostarcza cennych informacji o ewolucji geologicznej naszej planety. Wyniki badań są zgodne z obserwacjami sejsmologów, którzy stwierdzili, że wiele subdukowanych płyt pozostaje nieruchomych w warstwie o głębokości od 600 do 1500 kilometrów, a pióropusze płaszcza stają się trudne do sfotografowania powyżej 1000 kilometrów.

Profesor Katsura podkreśla znaczenie tego odkrycia dla dalszych badań geologicznych. Wyniki te nie tylko rzucają światło na dynamikę Ziemi, ale także otwierają nowe możliwości dla przyszłych eksploracji i badań wnętrza naszej planety. To przełomowe odkrycie jest kluczowe dla zrozumienia procesów kształtujących Ziemię.