Odkrycie fragmentów DNA mamuta włochatego i nosorożca włochatego w osadach jamalskich sprzed kilkuset lat to niezwykłe znalezisko, które rzuca nowe światło na historię tych wymarłych ssaków na terenie Syberii. Badania przeprowadzone przez zespół naukowców z Uniwersytetu w Konstancji, Niemiec, Rosji i Stanów Zjednoczonych dostarczają cennych informacji na temat obecności tych gatunków w regionie Jamału w stosunkowo niedawnej przeszłości.

Naukowcy przeanalizowali rdzenie osadów pozyskane w 2019 roku z dwóch jezior termokrasowych położonych w odległości około pięciu kilometrów od siebie na terenie Jamału. Chociaż wcześniej sądzono, że osady te nagromadziły się w ciągu ostatnich kilkuset lat, genetycy odkryli w nich liczne fragmenty DNA mamuta włochatego (Mammuthus primigenius) oraz nosorożca włochatego (Coelodonta antiquitatis). Prawdopodobnie materiał genetyczny tych starożytnych zwierząt trafił do stosunkowo młodych warstw w wyniku rozmrożenia wiecznej zmarzliny.

Oprócz DNA mamutów i nosorożców, w badanych próbkach naukowcy zidentyfikowali również fragmenty mitochondrialnego DNA wielu innych gatunków ssaków, które spodziewali się odnaleźć w próbkach z tego okresu. Wśród nich znalazły się renifery (Rangifer tarandus), lemingi kopytne (Dicrostonyx torquatus), zające (Lepus) i ludzie (Homo sapiens).

Odkrycie to jest o tyle istotne, że według dotychczasowych ustaleń, najnowsze znane szczątki mamutów z Syberii kontynentalnej datowane są na około 9,7 tys. lat, a nosorożce włochate miały żyć około 14 tys. lat temu. Wyniki badań z Jamału sugerują, że oba te gatunki mogły przetrwać na tych terenach znacznie dłużej, niż do tej pory sądzono.

Ponadto, nowe dane z Jamału rzucają dodatkowe światło na wnioski dotyczące obecności mamutów na Półwyspie Tajmyrskim. Wcześniejsze badania DNA z osadów sugerowały, że mamuty mogły tam przetrwać do około 3,9 tys. lat temu. Odkrycie fragmentów DNA mamuta w osadach jamalskich sprzed kilkuset lat podważa jednak ten wniosek, ponieważ opiera się on na analizie DNA, a nie na bezpośrednich szczątkach tych zwierząt.

Odkrycie to pokazuje, jak ważne jest prowadzenie dalszych badań nad historią megafauny w regionie Syberii. Analiza DNA z osadów może dostarczyć cennych informacji na temat obecności i przetrwania tych gatunków w stosunkowo niedawnej przeszłości, uzupełniając wiedzę uzyskaną z badania bezpośrednich szczątków. Jednocześnie konieczne jest ostrożne interpretowanie wyników tego typu analiz, ponieważ materiał genetyczny może przetrwać w osadach znacznie dłużej niż same zwierzęta.

Badania nad DNA mamutów i nosorożców z Jamału to przykład na to, jak nowe technologie i metody badawcze pozwalają nam odkrywać coraz więcej informacji na temat historii życia na Ziemi. Dzięki takim odkryciom możemy lepiej zrozumieć przyczyny wyginięcia tych potężnych ssaków i śledzić zmiany zachodzące w ekosystemach Syberii na przestrzeni wieków. Niewątpliwie będą one stanowić ważny wkład w dalsze badania nad paleobiologią i paleoklimatologią tego regionu.