Naukowcy przeprowadzili szeroko zakrojone badania, aby zrozumieć przyczyny zniknięcia olbrzymiej małpy człekokształtnej z powierzchni planety. Eksperci ustalili, że gatunek ten borykał się z poważnymi problemami z adaptacją do środowiska podlegającego gwałtownym zmianom.

W 1935 roku antropolog Ralph von Koenigswald natknął się na niezwykłe odkrycie w zwykłej chińskiej aptece znajdującej się w Hongkongu. Odkrycie to było pierwszym dowodem na istnienie Gigantopiteka. Co ciekawe, von Koenigswald napotkał osobliwy okaz zwany „zębami smoka”. Po bliższym przyjrzeniu się wnikliwie ustalił, że te zęby trzonowe w rzeczywistości należały do nieznanego wcześniej i wymarłego gatunku małpy człekokształtnej, ochrzczonej później przez samego antropologa Gigantopithecus.

Nawet w dzisiejszych czasach w towarzystwach naukowych wciąż brakuje dowodów na fizyczny wygląd tego gatunku naczelnych, ponieważ jedyną pozostałością po ich istnieniu jest zaledwie 2 tys. skamieniałych zębów i skromne cztery szczęki.

G. blacki jest często nazywany „prawdziwym King Kongiem” ze względu na swoje ogromne rozmiary, chociaż jest bliżej spokrewniony z orangutanami z rodziny Ponginidae.

W Księdze dżungli postać była przedstawiana głównie jako ogromny orangutan. Chociaż nie jest jasne, jak bardzo G. blacki przypominał prawdziwego orangutana, co doprowadziło do jego precyzyjnej klasyfikacji. Nie udało się jednak stwierdzić, czy jego futro było pomarańczowe.

Profesor Kira Westway wyruszył z zespołem badaczy na wyprawę po prowincji Guangxi w Chinach, aby kompleksowo zbadać wyginięcie tego konkretnego gatunku. Ich misją było dokładne zbadanie łącznie 22 jaskiń, w których pieczołowicie zebrano liczne próbki, w tym pyłki, skamieniałości i osady.

Wyniki badania dostarczyły fascynującego wglądu w warunki środowiskowe, które panowały około 2,3 miliona lat temu, ukazując żywy obraz bujnego i zamożnego siedliska pełnego gęstych lasów. Te zielone lasy stworzyły idylliczne środowisko dla istnienia i ewolucji G. blacki, a także umożliwiły rozwój innym gatunkom małp człekokształtnych, takim jak orangutan, naukowo znany jako Pongo weidenreichi.

Około 600 tys. lat temu środowisko naturalne uległo znaczącym zmianom w wyniku zwiększonej sezonowości, co doprowadziło do zmiany typów roślin występujących w ekosystemie leśnym. Chociaż te modyfikacje były korzystne dla orangutanów, spowodowały znaczne trudności dla G. blacki, ostatecznie utrudniając im adaptację i rozwój.

Nastąpiły znaczące zmiany środowiskowe, które miały wyraźny wpływ na zdolności adaptacyjne G. blacki w porównaniu z P. weidenreichi, które są orangutanami. Zmiany te obejmowały przejście w kierunku bardziej sezonowego klimatu, co doprowadziło do okresów suszy, gdy uzyskanie owoców stało się trudniejsze. Aby przetrwać, G. blacki musiał polegać na mniej pożywnych źródłach pożywienia, takich jak kora i gałązki. Z kolei P. weidenreichi wykazała większą elastyczność w wyborze pożywienia, zjadając różnorodne młode pędy, liście, kwiaty, orzechy, nasiona, a także owady i małe ssaki.

Ostatecznie upadek G. blacki można przypisać jego ogromnym rozmiarom. W stale rozwijającym się świecie zdolności adaptacyjne i zwinność to kluczowe cechy niezbędne do przetrwania i niestety nie można było łatwo osiągnąć tych cech w przypadku stworzenia stojącego na wysokości 3 metrów nad ziemią i ważącego oszałamiające 300 kilogramów.

Zasięg G. blacki był ograniczony ze względu na jego mniejsze rozmiary, podczas gdy P. weidenreichi wykazywał się większą mobilnością, pokonując duże odległości w koronach drzew, poszerzając w ten sposób swoje terytorium żerowania. G. blacki pozostawał głównie na obszarach zalesionych, podczas gdy P. weidenreichi był w stanie przenieść się do bardziej otwartych środowisk. Intrygujące jest jednak to, że pomimo tych kontrastujących okoliczności G. blacki nieoczekiwanie powiększył się, podczas gdy P. weidenreichi zmniejszył się i rozwinął zwiększone zdolności adaptacyjne.