Stężenie gazów cieplarnianych w 2022 roku znowu wzrosło. Poinformowało o tym biuro prasowe Uniwersytetu w Bremie.

Śledzenie dynamiki akumulacji gazów cieplarnianych rozpoczęło się w 2002 r., kiedy na europejskim satelicie środowiskowym ENVISAT rozpoczął pracę instrument SCIAMACHY. W tej chwili uzupełniają go japońskie GOSAT i GOSAT-2, a także amerykański OCO-2. Satelity mierzą uśredniony pionowo stosunek mieszaniny dwutlenku węgla CO2 i metanu CH4. Dane przedstawiono w częściach na milion (ppm) dla CO2 i częściach na miliard (ppb) dla CH4.

W efekcie okazało się, że w 2022 roku ilość metanu wzrosła o 11,8 ppm, a dwutlenku węgla o 2,1 ppm. Poziomy CO2 rosną prawie równomiernie – w przeciwieństwie do metanu. W latach 2000-2006 stężenia metanu były średnio stabilne. Jednak od 2007 r. zawartość metanu ponownie zaczęła rosnąć, szczególnie w szybkim tempie w ostatnich latach. Rekordowe poziomy wzrostu odnotowano w 2020 i 2021 r., prawdopodobnie z powodu wzrostu emisji metanu w czasie epidemii COVID-19. Eksperci nie powiedzieli jednak dlaczego doszło do większej emisji metanu.

Metan (CH4) jest jednym z gazów cieplarnianych, które przyczyniają się do efektu cieplarnianego i globalnego ocieplenia. Jest on 25 razy bardziej skuteczny w absorbowaniu ciepła niż dwutlenek węgla (CO2) przez okres 100 lat po jego emisji. Emisja metanu jest głównie spowodowana działalnością człowieka, taką jak wykorzystanie paliw kopalnych, hodowla zwierząt, uprawa ryżu i przetwarzanie odpadów. Redukcja emisji metanu jest przedstawiana jako ważna dla ograniczenia tak zwanego "globalnego ocieplenia".

Hydraty metanu to naturalne związki chemiczne, w których metan jest uwięziony w krystalicznej strukturze składającej się głównie z wody lodowej. Hydraty metanu są obecne w wielu różnych środowiskach, w tym na dnie oceanów i w wiecznej zmarzlinie. Są one potencjalnie ważnym źródłem metanu, który może być wykorzystany jako paliwo lub jako surowiec do produkcji chemikaliów.

Ale mają także istotną rolę w globalnym bilansie metanu. W ciągu milionów lat, hydraty metanu mogły dostarczać metanu do atmosfery, powodując zmiany klimatu. Istnieje obawa, że globalne ocieplenie prowadzące do rozmarzania wiecznej zmarzliny, może prowadzić do rozpuszczenia hydratów metanu i tym samym do emisji dużych ilości metanu do atmosfery, co mogłoby prowadzić do dalszego ocieplenia klimatu. Poszlaką, że z czymś takim mamy do czynienia są liczne kratery pojawiające się na Syberii, właśnie w miejscach gdzie lód uwolnił duże ilości zmagazynowanego gazu.