Tego konkretnego poranka zaobserwował kształty nienormalnej grupy plam. Nagle na jego oczach dwa silne jasne punkty światła pojawiły się nad plamami. Były tak jasne, że ledwo mógł znieść widok ekranu. Carrington zawołał świadka, ale zanim przybył minutę później pierwszy słoneczny rozbłysk, jaki kiedykolwiek zaobserwowano już zanikał.

Plama z 1 września 1859, która wygenerowała wielki rozbłysk słoneczny odczuwany na całym świecie

Nie było to ostatnie takie zjawisko zaobserwowane przez człowieka. Od tego czasu astronomowie zarejestrowali tysiące silnych rozbłysków. Robili to i nadal robią za pomocą coraz bardziej wyrafinowanej aparatury.

Można stwierdzić, że jest to najlepiej zbadane zjawisko astrofizyczne, nic bardziej błędnego. Naukowcy ogłosili niedawno, że rozbłyski niosą za sobą kolejną tajemnicę.

"Właśnie się dowiedzieliśmy, że niektóre z rozbłysków są wielokrotnie silniejsze niż wcześniej sądzono: mówi fizyk z Uniwersytetu w Colorado, Tim Woods, który kierował zespołem badawczym "Rozbłyski słoneczne już teraz były najpotężniejszymi eksplozjami w Układzie Słonecznym a to odkrycie czyni je jeszcze większymi"

Należące do NASA obserwatorium, Solar Dynamics ( SDO) wystrzelone w lutym 2010 umożliwiło zbadanie ich natury jeszcze dogłębniej.

Naukowcy odkryli, że jeden na 7 rozbłysków doświadcza czegoś jak "wstrząsy wtórne". Około 90 minut po tym, gdy rozbłysk zanika właściwie rośnie ponownie tylko produkując ekstremalne promieniowanie UV.

"Nazywamy to późną fazą rozbłysku" mówi Woods "Energia późnej fazy rozbłysku może przekroczyć energię pierwszej fazy ponad czterokrotnie"

Co powoduje późną fazę? Rozbłysk słoneczny następuje wtedy, kiedy pola magnetyczne na powierzchni plamy podlegają erupcji, proces ten zwany bywa "magnetycznym przełączeniem". Późna faza jest, zatem rezultatem tego, gdy niektóre z pętli magnetycznych ustawiają się na nowo.

Dodatkowa energia z późnej fazy może mieć wielki wpływ na Ziemię. Ekstremalne promieniowanie ultrafioletowe jest szczególnie skuteczne w podgrzewaniu i jonizowaniu ziemskiej atmosfery a raczej jej górnych partii. Gdy nasza atmosfera jest podgrzewana przez promieniowanie UV na skutek rozszerzalności temperaturowej gazów po prostu puchnie przyspieszają upadek satelitów na niższych orbitach.

Dodatkowo efekt jonizacji w wyniku promieniowania UV zakłóceniu mogą ulegać pasma radiowe oraz normalna praca systemów pozycjonowania takich jak GPS.

SDO była w stanie odkryć to dzięki swojej unikalnej możliwości prowadzenia obserwacji w paśmie UV, w wysokiej rozdzielczości i 24 godziny na dobę.

Author: Dr. Tony Phillips | Credit: Science@NASA | Tłumaczenie ZnZ

Źródło: http://adsbit.harvard.edu/cgi-bin/nph-iarticle_query?bibcode=1859MNRAS..20...13C

Praca Richarda Carringtona w zbiorach Harwarda - http://adsbit.harvard.edu/cgi-bin/nph-iarticle_query?bibcode=1859MNRAS..20...13C