Niewielki rój trzęsień ziemi rozpoczął się w obrębie kaldery niebezpiecznego wulkanu Katla. Wstrząsy zarejestrowano pod pokrywą lodową Myrdalsjökull na Islandii, 9 marca 2023 r.

Ostatnia potwierdzona erupcja wulkanu Katla miała miejsce w 1918 r.  i osiągnęła spora intensywność wyrażoną na skali jako VEI 4. Skala VEI (ang. Volcanic Explosivity Index) to skala, która służy do pomiaru siły erupcji wulkanu. Skala ta opiera się na ilości materiału piroklastycznego (tj. lawy, popiołu, piasku, pyłu wulkanicznego itp.), jakie zostaje uwolnione w wyniku wybuchu. Skala VEI opiera się na szeregu stopni, od najmniejszego (VEI-0) do największego (VEI-8), przy czym każdy stopień oznacza wybuch o określonej mocy.

VEI-0 to wylew lawowy, bez wybuchów, czyli erupcja słaba, a VEI-4 to duży wybuch, zwykle z wyrzuceniem pomiędzy 1 a 10 km³ materiału wulkanicznego. Warto zauważyć, że wybuchy o VEI-6 lub wyższe występują stosunkowo rzadko i są uważane za jedne z najpotężniejszych zjawisk naturalnych, jakie mogą wystąpić na Ziemi.

Katla historycznie wybuchała raz na 40 do 80 lat, co statystycznie znacznie opóźnia nową erupcję. Największe jak dotąd trzęsienia ziemi miały siłę 3,3 i 3,4. Chociaż nadal zgłaszane są niektóre trzęsienia ziemi, wydaje się, że aktywność opadła, wykryto tylko 9 trzęsień ziemi w ciągu ostatnich 48 godzin (M0.4 – 2).

Trudno powiedzieć na pewno, co dzieje się w wulkanie Katla, ale ta aktywność przypomina to, co wydarzyło się kilka lat temu, zanim doszło do małej erupcji wulkanu Katla. Według islandzkiego Met Office od 27 lutego do 5 marca w Myrdalsjökull wykryto liczne trzęsienia ziemi. Największe trzęsienie ziemi zarejestrowane w tym okresie miało siłę 3,2 stopnia w skali Richtera i wystąpiło 27 lutego.

Ostatnia potwierdzona duża erupcja w Katli miała miejsce od 12 października do 4 listopada 1918 r., z maksymalną VEI 4. Wcześniej potwierdzone erupcje z maksymalną VEI 4 miały miejsce w maju 1860 r., czerwcu-lipcu 1823 r. i październiku 1612 r. Wulkan spowodował również liczne erupcje o maksymalnej wartości VEI 3 i 5. Najwcześniejsza potwierdzona erupcja miała miejsce około 6380 roku p.n.e.

Chociaż większość historycznych erupcji miała miejsce ze szczelin wewnątrz kaldery, system szczelin Eldgjá, ​​który rozciąga się około 60 km (37 mil) na północny wschód od obecnego marginesu lodowego w kierunku wulkanu Grímsvötn, był źródłem głównych erupcji w ostatnich czasach. Erupcja z systemu szczelin Eldgjá około 934 roku n.e. wytworzyła strumień lawy o objętości około 18 km 3  (4,31 mil 3 ), jeden z największych znanych strumieni lawy na świecie.