Brytyjscy naukowcy z Instytutu Psychiatrii King's College London odkryli, że samotność bywa związana z rozwojem cukrzycy typu 2, niezależnie od innych znanych czynników ryzyka - w tym depresji. W badaniu wzięły udział osoby powyżej 50 roku życia, na stałe mieszkające w Wielkiej Brytanii.

Naukowcy ocenili stopień swojej samotności za pomocą trzypunktowej skali Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles. Uczestnicy odpowiadali na pytania pokroju „Jak często czujesz, że brakuje Ci komunikacji?” opcje odpowiedzi „prawie nigdy / nigdy” (1 punkt), „czasami” (2 punkty) i „często” (3 punkty). Opierając się na tych danych wyciągnięto wnioski dotyczące stopnia samotności badanych. Im bliżej badany zbliżał się do liczby 3, tym bardziej samotny był wedle badania.

Spośród 4112 osób 264 (6,42%) rozwinęło cukrzycę typu 2 w ciągu następnych dziesięciu lat. Osoby, u których rozpoznano cukrzycę, były średnio bardziej samotne (1,42 punktu) niż osoby, u których cukrzyca nie wystąpiła (1,33 punktu). Ryzyko zachorowania na cukrzycę u osób samotnych było więc o 42% wyższe.

Stwierdzono, że samotność jest istotnym czynnikiem ryzyka w rozwoju cukrzycy w okresie obserwacji, niezależnie od wieku, płci, pochodzenia etnicznego, stanu finansowego, palenia tytoniu, aktywności fizycznej, spożycia alkoholu, wskaźnika masy ciała, stężenia glikozylowanej hemoglobiny, nadciśnienia tętniczego i chorób układu krążenia. Związek samotności z cukrzycą typu 2 w korygowaniu objawów depresji wydaje się więc istotny. Wyniki badania pokazują, że samotność można uznać za czynnik ryzyka rozwoju cukrzycy typu 2 niezależnie od wielu niekorzystnych zmiennych, w tym czynników społeczno-demograficznych, stosunku do własnego zdrowia oraz współistniejących chorób serca i metabolizmu.