Międzynarodowy zespół astronomów przeprowadził obserwacje fotometryczne i spektroskopowe SN 2020jfo, supernowej typu II. Wyniki badań przedstawiono w preprint na arXiv, krótkie podsumowanie prac naukowych opisano w komunikacie prasowym opublikowanym na stronie Phys.org.

Supernowe typu II (SN II) to eksplozje masywnych gwiazd (o masie większej niż osiem mas Słońca), które zapadają się, tworząc zwarty obiekt, gwiazdę neutronową lub czarną dziurę. Różnią się one od innych odmian supernowych obecnością linii wodorowych w swoich widmach. W zależności od kształtu krzywych blasku obrazujących zmianę jasności w czasie wyróżnia się dwie kategorie, typ IIL i typ IIP. Pierwsza z nich wykazuje stały liniowy zanik po eksplozji, podczas gdy druga wykazuje powolny spadek jasności, po którym następuje normalny zanik.

SN 2020jfo została odkryta 6 maja 2020 roku za pomocą teleskopu Samuela Oshina Obserwatorium Palomar w ramach astronomicznego przeglądu nieba Zwicky Transient Facility, którego celem jest poszukiwanie transjentów – obiektów zmieniających swoją jasność. Gwiazda rozbłysła na obrzeżach galaktyki spiralnej M61, znajdującej się w odległości około 47,3 miliona lat świetlnych od Ziemi.

Obserwacje fotometryczne i spektroskopowe w zakresie ultrafioletowym i optycznym/bliskiej podczerwieni prowadzono począwszy od trzeciego dnia po wybuchu przez 431 dni. W tym celu astronomowie z Aryabhatta Research Institute for Observational Sciences w Indiach wykorzystali należący do NASA Swift Space Telescope oraz szereg instrumentów naziemnych na całym świecie. Wykazali, że faza plateau była stosunkowo krótka i trwała około 67 dni, a szczyt pozornej jasności supernowej okazał się słabszy niż wybuchy o takim samym lub krótszym czasie trwania plateau.

Jednocześnie cechy widmowe związane z absorpcją promieniowania przez neutralne atomy wodoru okazały się silne, co wskazuje na dużą masę powłoki wodorowej wyrzuconej podczas wybuchu. Widma pokazują również dość silne linie metali w porównaniu z innymi supernowymi typu II o porównywalnych długościach plateau. Według naukowców masa gwiazdy progenitorowej wynosi od 12 do 15 mas Słońca, podczas gdy wyrzucono 13,7 mas Słońca, czyli znacznie więcej niż inne SN II.