Wokół wysychającego Morza Martwego zaobserwowano gigantyczne kratery, które mogą stanowić dodatkowe zagrożenie dla słonego jeziora. Do tej pory potwierdzono istnienie ponad 6 tys. otworów. Pierwsze z nich pojawiły się w latach 80. XX w.

Pierwsze wykonane badania miały miejsce w 1990 roku i potwierdziły istnienie 40 kraterów. Nie stanowiły one poważnego problemu aż do obecnego roku. Morze Martwe wysycha w ogromnym tempie, co zdecydowanie pogłębiło problem pojawiających się dziur.

Te ogromne kratery mogą osiągac głębokości rzędu 25 m. Eksperci twierdzą, że formują się obecnie w tempie prawie jednego dziennie, jednak teza ta nie została dotychczas potwierdzona.

Przy zasoleniu dziesięciokrotnie większym niż poziom Oceanu Atlantyckiego, Morze Martwe wyparowuje w tempie prawie 1,5 m rocznie, a duże kieszenie solne wyłaniają się w miarę cofania się wody. Otwory te są podmywane przez wody gruntowe, które finalnie rozpuszczają sól i transportują ją z powrotem do Morza Martwego. W wyniku tego działania tworzą się masywne kratery, które zagrażają pobliskim zabudowaniom.

Niektóre dziury powstają z czasem, a inne pojawiają się z dnia na dzień. Trzęsienie ziemi, a nawet ulewny deszcz mogą spowodować zapadnięcie się pustych przestrzeni pod powierzchnią.

Kratery, które występują głównie po zachodniej stronie Morza Martwego, tworzą się z powodu poważnego niedoboru wody. Głównym winowajcą jest zmniejszony przepływ wody na rzece Jordan – głównym dopływie Morza Martwego.

W latach 1939–1999 poziom wody w Morzu Martwym spadł o ponad 25 m. Jedna trzecia objętości wody wyparowała od początku lat 60. XX w. Ponadto, do wysychania przyczyniła się również prężnie działająca turystyka.

Morze Martwe rozciąga się na ponad 100 km przez Izrael, Zachodni Brzeg i Jordanię. Obecnie jego powierzchnia zmniejszyła się z około 950 km² do 637 km² obecnie. Zmiany klimatu, a także działalność człowieka mogą doprowadzić do całkowitego wyniszczenia najbardziej słonego jeziora na Ziemi.