Wojna celna UE-USA czyli ryzykowna gra Europy w obliczu strategicznych wyzwań

 

Decyzja UE o wejście w konfrontację handlową z USA wydaje się ignorować fundamentalną asymetrię sił między obiema stronami. W czasie, gdy Europa zmaga się z szeregiem wewnętrznych problemów gospodarczych, próba "mierzenia się" z potęgą amerykańską przypomina strategiczną krótkowzroczność.

 

Decyzja UE o wejście w konfrontację handlową z USA wydaje się ignorować fundamentalną asymetrię sił między obiema stronami. W czasie, gdy Europa zmaga się z szeregiem wewnętrznych problemów gospodarczych, próba "mierzenia się" z potęgą amerykańską przypomina strategiczną krótkowzroczność.

 

Unia Europejska znajduje się obecnie w szczególnie trudnej sytuacji ekonomicznej. Deindustrializacja wywołana szalonym Zielonym Ładem doprowadziła do gwałtownego wzrostu kosztów produkcji przemysłowej w Europie. Firmy energochłonne masowo przenoszą produkcję do innych regionów świata, gdzie koszty energii są niższe, a regulacje mniej rygorystyczne. 

 

Ceny energii w Europie pozostają znacznie wyższe niż w USA, co stawia europejski przemysł w fundamentalnie gorszej pozycji konkurencyjnej. Amerykańskie firmy korzystają z taniego gazu i energii, podczas gdy europejskie zmagają się z rekordowymi kosztami. Dodatkowo, w obliczu rosnącego zagrożenia ze strony Rosji, którą UE oficjalnie uznaje za wroga, europejskie bezpieczeństwo jest w dużej mierze gwarantowane przez NATO, gdzie kluczową rolę odgrywa amerykański parasol obronny.

 

Szczególnie niepokojący jest fakt, że UE decyduje się na konfrontację z USA w czasie, gdy - jak twierdzą unijczycy z Brukseli - zagrożenie dla bezpieczeństwa Europy płynie ze strony Rosji. Europa jest dziś uzależniona od amerykańskich gwarancji bezpieczeństwa bardziej niż kiedykolwiek wcześniej, a jednoczesne oficjalne deklarowanie Rosji jako wroga i podejmowanie działań antagonizujących Stany Zjednoczone świadczy o braku strategicznej spójności.

 

Retorsje UE, choć przedstawiane jako "silne, ale proporcjonalne", mogą wywołać znacznie silniejszą reakcję ze strony administracji Trumpa, znanej z agresywnego podejścia do polityki handlowej. W przypadku dalszej eskalacji, Europa może stanąć przed poważnymi konsekwencjami.

 

Pogorszenie relacji handlowych może przełożyć się na mniejszą gotowość USA do angażowania się w europejskie bezpieczeństwo, co jest szczególnie niebezpieczne w obliczu zagrożenia ze strony Rosji. Europejska gospodarka, zmagająca się już z niskim wzrostem i wysokimi cenami energii, może nie wytrzymać dodatkowych obciążeń wynikających z wojny handlowej. W czasie globalnych napięć geopolitycznych, rozłam między UE a USA może zostać wykorzystany przez przeciwników Zachodu.

 

Podstawowym błędem strategicznym wydaje się być założenie, że UE może prowadzić równorzędną konfrontację ze Stanami Zjednoczonymi. Rzeczywistość jest taka, że Europa pozostaje znacząco słabsza zarówno militarnie, jak i gospodarczo - szczególnie po latach kosztownych programów ekologicznych, które znacząco osłabiły konkurencyjność europejskiego przemysłu.

 

Unia Europejska zdaje się tkwić w iluzji, że może jednocześnie prowadzić szalony i kosztowny Zielony Ład, konkurować gospodarczo z USA i Chinami, konfrontować się z Rosją oraz antagonizować swojego głównego sojusznika w zakresie bezpieczeństwa. Ta wielokierunkowa strategia nie wydaje się być realistyczna w obliczu ograniczonych zasobów i rosnących wyzwań.

 

Zamiast eskalować konflikt handlowy z USA, Europa powinna zlikwidować natychmiast Zielony Ład tak, by nie niszczył konkurencyjności europejskiego przemysłu. Konieczne jest wzmocnienie transatlantyckich więzi bezpieczeństwa, uznając, że w obliczu zagrożenia ze strony Rosji, sojusz z USA ma fundamentalne znaczenie. Zamiast eskalacji ceł, Europa powinna dążyć do kompromisu w kwestiach handlowych poprzez kanały dyplomatyczne.

 

Wojna celna między UE a USA wydaje się być przejawem braku strategicznej dalekowzroczności Brukseli. W czasie, gdy Europa zmaga się z wieloma wewnętrznymi wyzwaniami i zewnętrznymi zagrożeniami, antagonizowanie najważniejszego sojusznika jest posunięciem wysoce ryzykownym. Udawanie równowagi sił tam, gdzie jej nie ma, może prowadzić tylko do dalszego osłabienia pozycji Europy na arenie międzynarodowej. Unia Europejska stoi przed wyborem: pragmatyczna współpraca czy iluzoryczna konfrontacja. Od tej decyzji może zależeć przyszłość nie tylko gospodarczych, ale i bezpieczeństwa relacji transatlantyckich.