W Australii zalegalizowano eutanazję dla osób nieuleczalnie chorych

Gdybym ja miał tak cierpieć to nie wiem czy chciałbym umrzeć, ale wiem że chciałbym by ból sie skończył. 

Oddaj więc wierzycielom wszystkie długi, a ból przejdzie. Maksowi też. 

Oczywiście że trzeba zrobić wszystko by nie dochodziło do nadużyć i by np za 10 lat eutanazji nie byli poddawani ludzie którzy akurat stracili prace i mieli doła .Jednak przypadek ojca który opisałeś ,czy to co ja opisuje czesto jest jak najbardziej kwalifikujące na eutanazję.Tak samo moja babcia ,ale nie ta obecnie cierpiąca na starość ,bo ma też zmiany w mózgu i uważam że choć jej życie jest cięzkie, a nasze z nią jeszcze cięższe, to jako że za pełnej normalności nigdy by się na eutanazję nie zgodziła(u niej to religijność)to w takich przypadkach odpada.To musi być decyzja kilku lekarzy stwierdzających że nie ma żadnej nadziei, a ból będzie trudny do wytrzymania ,plus konsultacje psychiatryczne żeby orzec czy osoba jest w 100% świadoma swojej decyzji.

Ale wracając do babci od strony ojca to jest ciekawy przypadek.Ona zostala sparaliżowana wieku 40 lat .Przez siedem lat leżała nie  mogac ruszac się zupełnie !!!Mnie nie było na świecie bazuje na relacjach rodziny.Ponoć bardzo cierpiała i chciała umrzeć.W przypadku paraliżu nie ma jednak określonej daty śmierci,nie można też stwierdzić czy postęp medycyny nagle nie sprawi że uda się przywrócić czucię.Jeśli o mnie chodzi to jednak uważam że jeśli taki stan trwa dłużej jak 5 lat a osoba nie jest wstanie wyrzymać swojego położenia to powinno się jej pomóc ,zwłaszcza że tu nie ma możliwości popełnienia samobójstwa !!Taka osoba jest bezradna.

Szanuję też postawę takich ludzi jak twój ojciec i każdego kto chce walczyć do końca bez względu na powód ,ale dajmy ludziom wybór!!!.

Co do kwestii religijnych to zacznijmy od tego że wielu ludzi uważa że samobójca idzie na łatwiznę ,że to tchórze itp.Już to samo w sobie jest brakiem wyobraźni.Nie ,dla większości ludzi(pomijam jednostkowe przypadki, czy ludzi chorych psychicznie)to potwornie trudna decyzja ,wiążaca się ze strachem ,żalem ,i wieloma innymi strasznymi odczuciami i decyzjami .Sam fakt ze tak wielu ludzi bardzo cierpi a jednak nie potrafią się zabić ,choć deklarują chęć zakończenia życia pokazuję jak to trudne .Nikt się dla frajdy nie zabija ,to zwykle efekt ogromnego cierpienia czy to fizycznego czy wynikającego z niego psychicznego, a czasem i samego psychicznego w przypadku słabszych jednostek.Teraz jak można dodatkowo karać człowieka który nie mogac wytrzymać cierpienia ,w akcje desperacji odbiera sobie życie??Jak okrutny by musiał być Bóg gdyby takie osoby były tak karane??Zreszta samobójstwo samobójstwu nie równe.Co innego gdy ktoś odbiera sobie życie bo go dziewczyna rzuciła, a co innego gdy ktoś się zabija bo np z powodu ciężkiej choroby, czy strachu przed okrucieństwem.Czy gdyby np na Wołyniu ludzie mogli przewidzieć  co im zrobią Ukraińcy ,gdyby kobiety w ciąży wiedziały że będą gwałcone a potem żywcem będzie się im rozrywać brzuchy i wyciągać dzieci(przecież tak było)i by temu zapobiec popełniły by samobójstwo to co przepraszam mają iść za to do piekła???Zresztą wielu religiach mamy takie bzdury że żal to komentować.Znam dziewczynę, 32 lata która gdy dowiedziała się że ma raka to jej mąż ją zostawił razem z dzieckiem ,bo stwierdził że on tego nie udźwignię.Mąż katolik w kościółku regularnie.Teraz wyobraźmy sobie że ona sama, opuszczona ,chora się zabija i co idzie do piekła??A on katolik jako że chodzi do kościoła ,wyznaje grzechy to do nieba pójdzie??Religia formie instytucjonalnej( przynajmniej te religję o ktorych coś wiem ,bo mam pewnie duże braki) są dla kompletnych baranów.

Praktycznie wszystko co piszesz pokrywa się z tym co ja pisze, albo z moimi przemyśleniami .Widac oboje się kierujemy podobną logiką.Może kiedyś się spotkamy ...gdzieś przy Źródle.