Plamy słoneczne stają się rzadkością. Do tej pory w 2018 roku, tarcza słoneczna pozostawała bez plam aż 37 dni. To więcej niż połowa czasu tego roku. Ostatnim razem, gdy Słońce było bez plam przez więcej niż 50% czasu miał miejsce w 2009 roku.

Okresy bez plam są normalną częścią 11-letniego cyklu słonecznego. Jednak obecnie trwające minimum słoneczne może być czymś niezwykłym. Zarówno wiatr słoneczny jak i słoneczne pole magnetyczne słabną do poziomów nie widzianych nigdy wcześniej w erze kosmicznej. Spadek prędkości wiatru słonecznego nie jest tylko nic nie znaczącym parametrem, bo im mniejszy strumień cząstek ze strony Słońca tym więcej promieni kosmicznych będzie penetrować Układ Słoneczny ze względu na kurczącą się heliosferę, ochronny magnetyczny bąbel który otacza cały nasz układ planetarny.

Głównym czynnikiem zmian klimatu na naszej planecie jest Słońce, a nie człowiek, co nam się wmawia. Ludzkość obserwuje Słońce dopiero od kilkuset lat więc nadal jest ono dla nas wielką tajemnicą. Pierwsze znane ludzkości minimum słoneczne opisał astronom, Edward Maunder. Trwało ono od 1645 roku do 1715. Kolejne takie wydarzenie stwierdził angielski meteorolog, John Dalton. Trwało ono od 1790 do 1830 roku. Opisy historyczne wskazują na to, że w czasie minimum słonecznego na Ziemi znacznie spada średnia temperatura. 

W Europie zimy są wtedy znacznie bardziej nieprzyjemne i trwają bardzo długo. Wieść niesie, że w czasie gdy trwało Minimum Maundera, w XVII wieku, na środku Bałtyku budowano drewnianą karczmę, w której nocowali ludzie podróżujący saniami z Polski do Szwecji. Kolejne takie minimum może oznaczać, że szybko zapomnimy o globalnym ociepleniu. Może się stać tak zimno, że okres obaw o przegrzanie Ziemi będziemy wspominać ze zdziwieniem.