Badanie wykazało, że jad niektórych pająków zmienia się w zależności od warunków zewnętrznych. Biolodzy z James Cook University zbadali właściwości toksyn australijskich pająków lejkowatych, czyli najbardziej jadowitych na świecie. Analiza wykazała, że niektóre właściwości zmieniają się w zależności od stanu tych stawonogów. Odkrycie pomoże wykorzystać właściwości trucizn w medycynie.

Naukowcy zebrali cztery różne gatunki pająków lejkowatych pochodzących z Australii, tj. Hadronyche valida, Hadronyche infensa, Hadronyche cerberea i Atrax robustus (pająki lejkowate z Sydney). Zwierzęta poddano trzem różnym testom symulującym w rzeczywistych warunkach.

Podczas pierwszej próby symulowano zachowania drapieżników: wydmuchiwali strumienie powietrza lub szturchali pająki pęsetą. W drugim pająki zostały umieszczone ze swoimi krewnymi, a w trzecim dano im możliwość zbadania nowego terytorium. Naukowcy zmapowali ruchy pająków i zmierzyli ich tętno za pomocą monitora laserowego. Dane te umożliwiły pośrednie oszacowanie tempa metabolizmu.

Po każdym eksperymencie naukowcy pobierali próbki trucizny i analizowali ich toksyczność za pomocą spektrometrii mas. Analiza wykazała, że u trzech gatunków właściwości trucizny nie były uzależnione od warunków zewnętrznych. W tym samym czasie u pająków lejkowatych z Sydney toksyczność jadu zależała od częstości akcji serca i ochrony przed zagrożeniami zewnętrznymi. Badacze uważają, że ta specyficzna cecha jest związana ze strategiami ewolucyjnymi. Agresywne zachowanie wymaga dużo pieniędzy, aby zrekompensować, pająki muszą „wybrać”, czy wytwarzać truciznę poprzez ograniczenie aktywności, czy też się poruszać.

Jad pająka lejkowatego to złożone mieszaniny o wielu potencjalnych zastosowaniach, na przykład jako naturalny pestycyd lub do produkcji leków. Zrozumienie, w jaki sposób pająki wytwarzają te mieszanki, może pomóc w wydajniejszej produkcji i wykorzystaniu jadu.