W latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, głównie w Związku Radzieckim, ale także w Polsce, kobiety nie zdejmowały odzienia z głowy i nie rozstawały się z nimi nawet w restauracjach, kawiarniach, teatrach lub w pracy. Wiele osób zastanawia się, z czym to się wiąże.

Ostatnio ustalono kilka powodów, dlaczego kobiety nie rozstawały się z nakryciami głowy w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych. Po pierwsze, należy zauważyć, że czapka zimowa w tamtych czasach była uważana za dość ważny i drogi atrybut. Prawie wszyscy mieli futrzane czapki - zarówno mężczyźni, jak i kobiety.

Obecność futrzanego nakrycia świadczyła o wysokim statusie społecznym. Każdy chciał mieć takie akcesorium. Czasami, kiedy nie można było kupić luksusowej czapki z norek, kobiety kupowały zamienniki z królika lub sztuczne futro. Innymi słowy, koszt czapki futrzanej w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych można porównać z dzisiejszym kosztem smartfona.

Ale dlaczego niektóre kobiety nie zdejmowały czapek nawet w domu? Faktem jest, że nikt nie odważył się zostawić czapki w szafie, ponieważ łatwo ją można było ukraść. Dlatego kobiety tańczyły w kapeluszach nawet na dancingach? Co więcej, nie chciały się z nimi rozstać, abyś zawsze mogły pochwalić się prestiżową i kosztowną rzeczą na głowie. Nawet w kawiarniach, teatrach, restauracjach, miejscach pracy itp.

Warto zauważyć, że czapki futrzane były bardzo cennym dodatkiem i często stawały się celem złodziei. Na przykład kobieta mogła się z nią pożegnać nawet w biały dzień, ponieważ kapelusze mógł być porwany z głowy nawet na spacerze. Jako zabezpieczenie przymocowano gumki i linki do tych czapek. W tej sytuacji kradzież kapelusza była prawie niemożliwa.

Teraz wiadomo, dlaczego kobiety i mężczyźni zawsze używali tego akcesorium w ostatnich dwóch dekadach minionego wieku.