Szkocja wprowadza pilotażowy program bezwarunkowego dochodu podstawowego

Ja nie bronię pracowania, bo umiem sobie organizować czas wolny i narzekam na ciągły brak czasu na to co lubię robić. Choć jeśli mam pracować, to szczerze mówiąc wolę moją obecną pracę, która nie jest wymagająca intelektualnie i fizycznie też nie za bardzo (krojenie chleba i kompletowanie zamówień w piekarni). Jak czytam o lekarzach co umierają w pracy i wiecznie zestresowanych i wypalonych zawodowo przed 40-stką korposzczurach, to cieszę się, że w mojej pracy mi to nie grozi. Gorzej, że właśnie takie najprostsze prace jak moja są najbardziej zagrożone automatyzacją. Dla mnie praca nie musi być spełnieniem nie wiadomo jakich ambicji, pomimo tego, że jak chodziłem do szkoły, to byłem zainteresowany studiami z zakresu automatyzacji i robotyki ;) Jednak zawsze bałem się popadnięcia w pracoholizm czy wręcz konieczność popadnięcia w niego po to, aby coś osiągnąć.

Nie chodzi o to, aby cofać automatyzację i mechanizację pracy, ale o to, aby przede wszystkim państwo radziło sobie z dostosowaniem się do zmieniających się warunków na rynku pracy - a średnio im to wychodzi. Automatyzacja pracy wymaga większej redystrybucji bogactwa, a jak słyszę, że 1% najbogatszych posiada już ponad 50% bogactwa, to boję się o swój byt, który w przyszłości może zostać zrównany z tym jaki ma przeciętny mieszkaniec Afryki.

Automatyzacja jest obecnie szkodliwa dla przeciętnego człowieka, bo powoduje jeszcze szybszą redystrybucję bogactwa w kierunku bogatych rodzin, firm oraz udziałowców tych firm będących właścicielami zautomatyzowanych fabryk i kadry zarządzającej takimi fabrykami, a zwykłych pracowników się zwalnia, bo nie są już potrzebni.

Fakt, branża usługowa się cały czas rozwija, ale nawet jej grozi przynajmniej częściowa automatyzacja.

Nie mają wpływu, ale większość bogactwa ludzi najbogatszych to nieruchomości, akcje na giełdzie i miliony na kontach bankowych. Jakby przeciętnego mieszkańca Afryki było stać na zaspokojenie wszystkich potrzeb żywieniowych, to przemysł spożywczy i rolnictwo by z automatu rozkwitło, bo pojawiłby się popyt. Fakt, dużo projektantów mody, specjalistów od kosmetyków czy jubilerów straciłoby pracę, ale byłby jeszcze większy popyt na rolników czy pracowników produkcji w zakładach przemysłu spożywczego, co zwykłym ludziom dałoby pracę. Póki co praca jest podstawowym sposobem na przeżycie dla większości ludzi i to się szybko nie zmieni.

Jedno miejsce pracy dla kogoś, kto wytwarza dobra luksusowe równa się wielokrotnie większej liczbie miejsc pracy dla ludzi produkujących dobra podstawowe, które są o wiele tańsze. Zarobki też są co prawda niższe, ale ostatecznie ważniejsze jest 100 osób pracujące za minimalną, niż 5 osób pracujące za 10 tysięcy na miesiąc.

"Potrzeby większości są ważniejsze, niż potrzeby jednostek".