Naukowcy od dawna martwią się tym, co wielu nazywa „bombą metanową” – potencjalnie katastrofalnym uwolnieniem metanu z rozmrażających bagien w wiecznej zmarzlinie Syberii. Nowe badanie, przeprowadzone podczas zeszłorocznej fali upałów, ujawniło wzrost emisji metanu w znacznie większych ilościach niż wcześniej sądzono. Jego źródłem, nie było jednak rozmarzanie bagien, a raczej formacji skalnych w wiecznej zmarzlinie arktycznej.

Nikolaus Freutzheim, profesor w Instytucie Nauk o Ziemi na Uniwersytecie w Bonn, wraz z dwoma kolegami, mierzył intensywne stężenia metanu w dwóch regionach Rosji o szerokości kilku kilometrów i długości do 600 kilometrów. Jeden z nich znajdował się na półwyspie Tajmyr, a drugi w rejonie północnej Syberii. Naukowcy dokonali porównania między stężeniami metanu w powietrzu syberyjskim, dostrzegalnymi za pośrednictwem spektroskopii satelitarnej, a mapami geologicznymi. Badanie zostało opublikowane w czasopiśmie Proceedings of the National Academy of Sciences.

Temperatura powierzchni podczas fali upałów w 2020 roku, wzrosła o 10,8 stopni Fahrenheita powyżej normy z lat 1979-2000. Według US Geological Survey, węglany w tych wychodniach pochodzą z ery paleozoicznej z 541 milionów lat temu. Wyniki nowego badania, sugerują że hydraty gazowe w wiecznej zmarzlinie, zawierają 20 gigaton węgla. Jest to niewielki procent całego węgla uwięzionego w wiecznej zmarzlinie, ale ciągłe ocieplanie się hydratów może prowadzić do destrukcyjnego i szybkiego uwalniania metanu oraz pogłębiania efektu cieplarnianego. Podczas rozmrażania bagien, uwalniany jest zaledwie „mikrobiologiczny” metan, który powstaje w wyniku rozkładu gleby i materii organicznej. Tymczasem, podczas rozmrażania skał wapiennych lub węglanowych, wydziela się gaz ziemny (tak zwany metan termogeniczny), pochodzący zarówno ze zbiorników pod wieczną zmarzliną jak i wewnątrz niej.