Dorosłe samice żyraf, które spędzają czas w dużych grupach z innymi samicami, żyją dłużej niż ich mniej towarzyskie odpowiedniczki, nawet z czynnikami takimi jak presja antropogeniczna i środowiskowa.

Zespół naukowców pod kierownictwem Moniki Bond, pracownika naukowego na Wydziale Biologii Ewolucyjnej i Nauk o Środowisku Uniwersytetu w Zurychu, przez 5 lat badał żyrafy w Tanzanii. Biolodzy zbadali wpływ towarzyskości, środowiska naturalnego i antropogenicznej presji na przetrwanie dużych roślinożerców i odkryli, że żyrafy, które wolą spędzać większość czasu w towarzystwie swoich bliskich, żyły dłużej niż żyrafy introwertyczne.

Grupowanie wśród żyraf jest dynamiczne i zmienia się w ciągu dnia, ale samice olbrzymów o długich szyjach są w stanie z czasem utrzymywać „przyjazne” relacje z niektórymi zwierzętami.

„Tzw. formacja stadna, tj. życie w grupie z innymi samicami, ma korelację z większymi szansami na długie życie, mimo że skład grupy często się zmienia” – tłumaczy Monika Bond.

Oprócz kłusownictwa głównymi przyczynami śmierci dorosłych samic żyraf są choroby, stres i brak pożywienia. Według Barbary König, głównej autorki badania, interakcje społeczne mogą pomóc poprawić wydajność żerowania i radzić sobie z konkurencją międzygatunkową, drapieżnikami i różnymi czynnikami stresogennymi, w tym molestowaniem ze strony samców. Ponadto samice mogą współpracować przy wspólnej opiece nad młodymi.

Naukowcy zarejestrowali społeczne zachowania dzikich żyraf za pomocą algorytmów analizy sieci (są one również wykorzystywane w pracy przez sieci społecznościowe). Wyniki pokazały, że zachowanie tych niesamowitych zwierząt jest bardzo podobne do zachowania ludzi i innych naczelnych, dla których więcej relacji społecznych oznacza więcej możliwości. Na przykład szympansy i goryle żyją w społecznościach, które pomagają im uzyskać lepsze pożywienie.