W XVI wieku, wkrótce po przybyciu Europejczyków do Nowego Świata, na terytorium współczesnego Meksyku wybuchły tajemnicze choroby, od których zmarło kilka milionów ludzi. Naukowcy z Instytutu Maxa Plancka w Jenie w Niemczech odkryli, że przyczyną masowej śmierci Indian stał się bakteria Salmonella enterica. Naukowcy z Wielkiej Brytanii i Norwegii sugerują, że patogen mógł „przyjść” do Meksyku wraz z Europejczykami, pisze Nplus1.

W lutym 1519 hiszpański konkwistador Hernan Cortes, dowodzący 600 żołnierzami, wylądował na wybrzeżu współczesnego Meksyku. W sierpniu 1521 roku zdobył stolicę Azteków i ogłosił terytorium kolonią imperium hiszpańskiego. Do momentu przybycia Cortesa żyło tam 22 miliony ludzi. W 1545 roku w Meksyku zaczęła się jedna z najgorszych epidemii w historii Nowego Świata. Tajemnicza choroba, którą Indianie nazywali cocoliztli -  trwała do 1550 roku. Według opisów współczesnych, zakażenie objawiało się gorączką, zawrotami głowy, wysypką skórną, a większość ludzi umierała w ciągu kilku dni. Epidemia pochłonęła od 12 do 15 milionów istnień. Zaraza z nową siłą uderzyła w 1576 roku i kolejne 2 miliony pożegnało się z życiem. W rezultacie, na początku XVII wieku miejscowa ludność liczyła około miliona ludzi.

Wcześniej naukowcy zakładali, że tajemnicza zaraza mogła być odrą, ospą wietrzną, gorączką krwotoczną lub durem brzusznym. Eksperci z Instytutu Maxa Plancka postanowili zbadać DNA Indian, którzy wyzionęli ducha podczas epidemii lat 1545-1550 i byli pochowani w miejscu Teposcolula-Yucundaa na południu Meksyku. Autorzy zidentyfikowali i przeanalizowali DNA z zębów 24 osób, które zmarły podczas zarazy i pozyskali materiał DNA z zębów pięciu mieszkańców, którzy zmarli przed najazdem Hiszpanów na Meksyk.

Naukowcy odkryli w DNA Indian, którzy żyli w „nowym cyklu” DNA gatunku bakterii Salmonella enterica S. paratyfus. Ta infekcja jelitowa może występować w różnych formach, w tym w postaci gorączki z wysypką na skórze i rozwojem zmian ropnych na narządach wewnętrznych. To ciekawe, że w genomie meksykańskich tubylców, którzy żyli przed przybyciem Europejczyków, naukowcy nie znaleźli DNA salmonellozy.

Mikrobiologów z University of Warwick we współpracy z norweskimi archeologami odkryli najstarszy przykład paratyfusu C w Europie. Naukowcy zbadali szczątki 33 osób pochowanych między 1100 a 1670 rokiem na cmentarzu w Trondheim w centralnej Norwegii. W szczątkach dziewcząt w grupie wiekowej 19-24 lat, które odeszły z tego świata w latach 1150-1250, znaleziono DNA salmonelli paratyfus S. Wydaje się, że młode kobiety zmarły z powodu sepsy spowodowanej zakażeniem.

Naukowcy przeprowadzili analizę filogenetyczną, co pomogło określić wiek i pochodzenie danego patogenu. Okazało się, że czynnik sprawczy paratyfusu C ewoluował od gatunków Salmonelli Typhisuis i Choleraesuis, który zakaża świnie i oddzielił się od swojej linii powiązań około trzech tysięcy lat temu. Europejczycy udomowili świnie w okresie neolitu ponad sześć tysięcy lat temu. Być może bakterie paratyfusu C ewoluowały i były przenoszone ze świń domowych na ludzi. Autorzy badań uważają, że Europejczycy mogli wnieść do Ameryki infekcję, która dotknęła zupełnie nieodpornych na nią Indian.

Jednakże, zgodnie ze stanowiskiem Hendrika Poinara – biologa z Uniwersytetu McMaster w Kanadzie, aby potwierdzić to przypuszczenie, konieczne są dalsze badania Europejczyków i Indian, którzy byli zainfekowani patogenem w tym samym czasie. Czynnik paratyfus C został wyodrębniony w 1916 roku. Bakterie wyizolowano z surowicy krwi u ludzi, cierpiących na infekcje jelit, przypominających dur brzuszny. Paratyfus C jest przenoszony poprzez żywność lub ciecz zanieczyszczoną odchodami zakażonych osób. W rzadkich przypadkach ludzie mogą być nosicielami patogenów. Choroba występuje zwykle w „formie bólu brzucha” wraz z biegunką i wymiotami oraz gorączką lub wysypką na skórze (objawy skórne kojarzone są z tyfusem). Obecnie choroba ta jest powszechna w krajach Afryki i Azji Południowej i Wschodniej. W Europie zakażenia są niezwykle rzadkie.