Grupa naukowców z Francji uważa, że znalazła związek między dwoma największymi odkryciami geofizyki w XX wieku, teorii płyt tektonicznych i przebiegunowania. Ziemia w swej historii wielokrotnie podlegała procesowi odwrócenia biegunów pola magnetycznego.

Badacze z Ecole Normale Supérieure, CNRS i Institut de Physique du Globe in Paris twierdzą, że istnieje powiązanie między położeniem kontynentów i częstotliwością przeskoków pola magnetycznego. Ich wyniki badań wzbudziły spore poruszenie wśród geofizyków.

Ziemskie pole magnetyczne jest produkowane przez przepływy roztopionego żelaza w zewnętrznej części jądra. Siły Coriolisa pomagają tworzyć właściwe wzorce konwekcyjne w tej strefie, co prowadzi do wytworzenia czegoś, co można nazwać geodynamem.

Poprzez badanie orientacji magnetycznej minerałów na powierzchni Ziemi naukowcy ustalili, że główny dipolarny komponent formującego się pola magnetycznego zmieniał biegunowość wielokrotnie aż powstało pierwsze w miarę stabilne pole.

To są jednak fakty ustalone już dawno temu. To, co zastanowiło naukowców to fakt, że częstotliwość występowania przebiegunowania zmieniała się w czasie. W ciągu ostatnich 25 milionów lat zjawisko to występowało średnio, co 250 000 lat, ale w okresie wcześniejszym było to średnio, co 600 000 lat. Większość geofizyków zgadza się, że różne częstotliwości występowania tego zjawiska mogą być powodowane przez wolne zmiany w połączeniach między zewnętrznym jądrem i płaszczem Ziemi ( obszar 2900 km pod powierzchnią).

Prace polegające na modelowaniu tych procesów zakończyły się zdefiniowaniem wniosku, że znacznie więcej przebiegunowań występuje wtedy, gdy dochodzi do zakłócenia symetrii warunków w zewnętrznym jądrze i na powierzchni. Naukowcy spekulują, że zmiany te są powodowane przez dryf kontynentów. Po prostu inaczej rozkładają się wzajemne relacje między jądrem, płaszczem i skorupą ziemską.