Zachowanie ludzi żyjących na wybrzeżu Pacyfiku doprowadziło do niemal zniszczenia rzadkiego gatunku peruwiańskich pingwinów. Chociaż zwierzęta te są objęte patronatem Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody, to ich liczba zmniejsza się w postępie geometrycznym.

Liczebność peruwiańskich pingwinów, lub jak się je inaczej nazywa, pingwinów Humboldta, spadła do poziomu krytycznego.  Podstawowe czynniki odpowiedzialne za drastyczny spadek ich populacji to zmiany w systemie prądów Oceanu Spokojnego, nadmierne połowy dokonywane przez lokalnych mieszkańców i kłusowników polujących na ryby, którymi żywią się pingwiny a także rozmaite problemy w czasie gniazdowania ptaków. Wszystkie te działania zagrażają ich dalszemu istnieniu.

Pierwsze peruwiańskie pingwiny zostały znalezione w dolinie Chincha przez konkwistadora Pedro Pizarro, który był zaskoczony, gdy odkrył „ludzkość” niezwykłych ptaków z szerokim czarnym pierścieniem na brzuchu i białymi pierścieniami wokół oczu, przypominającymi okulary. Swoje gniazda składają tylko na skalistych wybrzeżach Chile i Peru, gdzie przepływa zimny prąd oceaniczny. 

Jaja składane są od marca do grudnia.  Rodzice muszą inkubować jaja przez około 40 dni.  Pisklęta wykluwają się w odstępach dwóch dni a rodzice muszą się ciągle starać o żywność dla nowonarodzonych pociech.  Często, gdy wracają z pożywieniem zastają zniszczone gniazda. Czasami są one zalane przez burzę, jaja bywają zjadane przez mewy czy sępy.  Pisklęta są też łatwym łupem dla małych drapieżników.