Paleontolodzy znaleźli na Madagaskarze dowody na to, że megafauna wyspy, w tym gigantyczne lemury, słonie i hipopotamy karłowate, wymarła z powodu masowego wypalania lasów przez wczesnych rolników i pasterzy. Wyniki badań opublikowano w czasopiśmie „Scientific Reports”.

Wielu naukowców uważa, że ​​pojawienie się człowieka na Madagaskarze około 2,5 tysiąca lat temu spowodowało zniknięcie dużej liczby gatunków dużych zwierząt i ptaków żyjących na wyspie. Tradycyjnie obejmują one trzymetrowe słonie epiornis ( Aepyornis maximus ), gigantyczne lemury leniwce ( Archaeoindris ), które były wielkością porównywalną do goryla , hipopotamy karłowate i gigantyczne fosy viverre .

Jednocześnie w środowisku naukowym toczy się debata na temat tego, jak dokładnie wymarła megafauna Madagaskaru iw jakim stopniu winni są za to przodkowie współczesnego Madagaskaru. Niektórzy uważają, że wymieranie dużych gatunków jest wynikiem polowań, podczas gdy inni upatrują przyczyny w czynnikach klimatycznych i środowiskowych. W rezultacie zespołowi europejskich paleontologów udało się ustalić, że zniknięcie megafauny wyspy ma związek z działalnością gospodarczą starożytnych wyspiarzy - masowym wylesianiem i wypalaniem.

W tym celu zbadano kości starożytnych zwierząt znalezione w osadach przybrzeżnych trzech suchych regionów wyspy. Stwierdzono, że megafauna Madagaskaru tolerowała długie susze i inne zmiany klimatyczne w ciągu ostatnich sześciu tysięcy lat, a liczba zwierząt zaczęła gwałtownie spadać około tysiąca lat temu. W tym samym czasie gwałtownie wzrosła liczba cząstek popiołu i węgla drzewnego w osadach i zaczęły pojawiać się fragmenty krów zebu, które przywieźli ze sobą pierwsi mieszkańcy wyspy.

Naukowcy doszli do wniosku, że głównym powodem wyginięcia dużych gatunków starożytnych zwierząt wyspy nie byli myśliwi, ale rolnicy i hodowcy bydła, którzy uwolnili tereny pod pola i pastwiska. Pozbawiło to przedstawicieli fauny wyspy ich zwykłych siedlisk i zmusiło do konkurowania z gatunkami udomowionymi.