Niedawne odkrycie nowego gatunku mozazaura, nazwanego Jǫrmungandr walhallaensis, dostarcza badaczom nieocenionej wiedzy na temat różnorodności i ewolucji tych prehistorycznych morskich jaszczurek. Odkryty na terenach bliskich miastu Walhalla w stanie Dakota Północna, ten unikalny gatunek uzupełnia lukę w drzewie genealogicznym mozazaurów, sugerując istnienie przejściowego ogniwa między dwoma dobrze znanymi gatunkami tych morskich jaszczurek.

Mozazaury to fascynujące stworzenia, które dominowały w oceanach w okresie późnej kredy. Choć pierwsze odkrycie mozazaura miało miejsce już ponad dwa wieki temu, zanim nawet ukuto termin "dinozaur", wiele tajemnic otaczających te prehistoryczne morskie drapieżniki wciąż pozostaje nierozwiązanych. Kluczowym pytaniem jest to, jak te jaszczurki zaadoptowały się do życia w pełnych wyzwań morskich ekosystemach. Istnieją przypuszczenia, że w procesie ewolucji mozazaury wielokrotnie przekształciły się, stając się całkowicie przystosowanymi do życia w wodzie.

Odkrycie w 2015 roku skamieniałości w Dakocie Północnej, obejmującej niemal kompletną czaszkę, fragmenty szczęk oraz sekcje kręgosłupa, dostarczyło naukowcom nieocenionego wglądu w ewolucyjne historie tych stworzeń. Jormungandr walhallaensis wyróżniał się cechami, które były wspólne zarówno dla Clidastes, mniejszego i bardziej prymitywnego przedstawiciela mozazaurów, jak i dla Mosasaurus, jednego z największych przedstawicieli tej grupy.

Estymacje oparte na badaniach sugerują, że Jormungandr mógł osiągnąć długość około 24 stóp. Wyróżniającą cechą były płetwy oraz ogon przypominający strukturę ogona rekina. Ponadto charakterystyczny grzebień kostny na czaszce nadawał mu wyjątkowego wyglądu, przypominającego "gniewne brwi". Ogólna sylwetka sugeruje krótszy ogon w stosunku do reszty ciała, co jest cechą unikalną wśród znanych do tej pory mozazaurów.

Odkrycie Jormungandr walhallaensis nie tylko dostarcza cennych informacji o ewolucyjnej historii mozazaurów, ale także otwiera drzwi do dalszych badań nad tym, jak różne cechy morfologiczne tych jaszczurek wpływały na ich adaptację do środowiska morskiego. Clint Boyd, współautor badania i członek Służby Geologicznej Północnej Dakoty, podkreślił wagę tego odkrycia w kontekście geologicznej historii Stanów Zjednoczonych.

Natomiast główna autorka, Amelia Zietlow, porównała Jormungandra do współczesnego smoka z Komodo, lecz wyposażonego w płetwy, podkreślając jego unikalność. Badanie opublikowane w Biuletynie Amerykańskiego Muzeum Historii Naturalnej dostarcza szczegółowych informacji na temat Jormungandr walhallaensis, jego cech charakterystycznych i znaczenia ewolucyjnego.