Odkryto największego owada w historii

 

Arthropleura była stawonogiem, którego rozmiary budzą podziw i grozę. Osiągała długość do trzech metrów i ważyła ponad 50 kilogramów. Jej ciało składało się z licznych segmentów, z których każdy był wyposażony w parę nóg – w sumie tych kończyn było 32. Znalezione skamieniałości wskazują, że były to jedne z największych stworzeń, jakie kiedykolwiek przemierzały lasy karbońskie, które istniały na długo przed pojawieniem się dinozaurów.

 

W przeszłości większość odkrytych skamieniałości Arthropleury stanowiły pozbawione głowy fragmenty muszli, które pozostawały po procesie linienia. Podobnie jak dzisiejsze owady, stawonogi te liniały, aby umożliwić wzrost. Ich egzoszkielet, czyli zewnętrzna powłoka ciała, pękał w okolicy głowy, umożliwiając owadowi wyjście z własnej skorupy. Ten proces linienia sprawiał, że większość zachowanych skamieniałości była niekompletna, co przez lata utrudniało pełne zrozumienie ich wyglądu.

 

W najnowszym badaniu przełomowe okazały się skamieniałości odkryte we Francji w latach 80. XX wieku. Zachowane w doskonałym stanie młode okazy Arthropleury pozwoliły naukowcom na dokładniejsze badania. Dzięki zaawansowanej technologii tomografii komputerowej, badacze byli w stanie przeanalizować strukturę tych prehistorycznych gigantów, nie naruszając przy tym skał, w których były zamknięte. Tomografia komputerowa pozwoliła na wirtualne „wyjęcie” stonogi ze skał, co umożliwiło szczegółowe badania głowy i innych struktur anatomicznych.

 

Odkrycia naukowców były zaskakujące. Wbrew wcześniejszym spekulacjom, głowa Arthropleury miała kształt przypominający zaokrągloną cebulę, z krótkimi czułkami wyrastającymi z przodu. Oczy tej stonogi były osadzone na łodygach, podobnie jak u współczesnych krabów. To odkrycie sugeruje, że Arthropleura miała wyrafinowany system wzrokowy, który mogła wykorzystywać do nawigacji w gęstych lasach. Mimo swojego przerażającego wyglądu, Arthropleura była roślinożercą. Jej stosunkowo małe usta były przystosowane do żerowania na korze drzew i liściach, co różni ją od wielu współczesnych stawonogów, które są drapieżnikami lub padlinożercami.

 

To badanie nie tylko odkrywa przed nami wygląd największego znanego stawonoga, ale również rzuca nowe światło na ekosystemy, w których te gigantyczne owady żyły. Lasy karbońskie były bogate w roślinność, co tworzyło doskonałe warunki dla roślinożernych stawonogów takich jak Arthropleura. Była ona dominującym gatunkiem w swoim środowisku, a jej rozmiary mogły stanowić ochronę przed innymi drapieżnikami, które zaczęły pojawiać się pod koniec karbonu.

 

Badania nad Arthropleurą są niezwykle istotne z punktu widzenia paleontologii, gdyż pozwalają lepiej zrozumieć ewolucję stawonogów, grupy zwierząt, do której należą dzisiejsze owady, pajęczaki i skorupiaki. Arthropleura, mimo swojego rozmiaru, była blisko spokrewniona z dzisiejszymi stonogami, a jej ewolucja pokazuje, jak zmienne warunki środowiskowe mogą wpływać na rozwój różnych form życia na Ziemi.