Niedawno przeprowadzone badania przez naukowców z NASA wskazały na dynamiczne zmiany zachodzące pod powierzchnią Nowego Jorku. Prace badawcze pod kierunkiem NASA Jet Propulsion Laboratory oraz Rutgers University wykorzystały zaawansowane techniki teledetekcji w celu analizowania zmian w ukształtowaniu terenu miejskim. Odkrycia sugerują, że niektóre obszary Nowego Jorku poddawane są procesom opadania oraz wypiętrzenia, a korzenie tych zjawisk sięgają ostatniej epoki lodowcowej. Subtelne zmiany w topografii miasta mają znaczące implikacje dla ryzyka powodzi związanego ze wzrostem poziomu morza.

W celu dokonania szczegółowej analizy, naukowcy wykorzystali dane z interferometrycznego radaru z syntetyczną aperturą (InSAR) zebrane w latach 2016-2023. InSAR integruje wiele obserwacji 3D, aby wykryć ruchy powierzchni i zmiany w terenie. Nowoczesne technologie pozwoliły specjalistom zidentyfikować nawet drobne zmiany w topografii.

Badanie zwróciło uwagę na znaczący wpływ ludzkiej działalności na dynamikę terenu. Zidentyfikowano, że większość wykrytych ruchów skupia się na obszarach intensywnie zmienionych przez człowieka. Poprzez rekultywację terenu oraz tworzenie składowisk odpadów stałych, grunt pod powierzchnią stał się bardziej podatny na ściskanie, zwłaszcza pod ciężarem nowych konstrukcji. Zmiany antropogeniczne są kluczowym czynnikiem wpływającym na obserwowane osiadanie w różnych częściach miasta.

Jednakże, nie wszystkie zmiany są nowe. Badanie podkreśla znaczący wpływ ostatniej epoki lodowcowej, która osiągnęła apogeum około 24 000 lat temu. Wówczas znaczna część Nowej Anglii była pokryta lodem, co miało wpływ na płaszcz Ziemi. W rezultacie, obszary takie jak Nowy Jork, położone tuż za granicą pokrywy lodowej, stopniowo odzyskiwały równowagę isostatyczną, co doprowadziło do obecnych wzorców osiadania.

Średnie roczne osiadanie w obszarze metropolitalnym wynosi około 0,06 cala (1,6 mm). Chociaż może się to wydawać niewielkie, z czasem skumulowane ruchy są znaczące. Dla porównania, tempo to można przyrównać do miesięcznego wzrostu paznokcia. Niektóre zabytki oraz dzielnice Nowego Jorku osiadają jednak w tempie przewyższającym średnią krajową, co wskazuje na lokalne zmiany w ruchu ziemi.

Brett Bazzanga, główny autor badania, wyraził zadowolenie z poziomu szczegółowości osiągniętego w badaniu. Opracowana przez zespół kompleksowa mapa pionowego ruchu Ziemi na obszarze Nowego Jorku ujawniła wcześniej nieznane cechy. Zrozumienie lokalnych zmian w ukształtowaniu terenu ma kluczowe znaczenie dla dokładnego mapowania powodzi, szczególnie w kontekście globalnego kryzysu klimatycznego i rosnącego poziomu mórz.

W analizie zidentyfikowano dwa obszary w Queens, które wykazują alarmujące tempo osiadania. Tereny związane ze składowiskami odpadów oraz tereny zbudowane na sztucznych zasypkach osiadają w przerażającym tempie. Na przykład pas startowy 13/31 na lotnisku LaGuardia opada o około 0,15 cala rocznie, podczas gdy stadion Arthur Ashe osiada o około 0,18 cala rocznie.

Zaskakująco, nie wszystkie dzielnice Nowego Jorku wykazują tendencję spadkową. Dzielnice East Williamsburg (Brooklyn) oraz Woodside (Queens) przejawiają oznaki ożywienia. Woodside w szczególności odnotowało zauważalny wzrost o 0,27 cala rocznie w latach 2016-2019. Przyczyny tego wzrostu są przedmiotem dalszych badań.

Współautor badania, Robert Kopp z Rutgers University, sugeruje, że zaobserwowane zmiany mogą być spowodowane pompowaniem wód gruntowych oraz wykorzystaniem studni iniekcyjnych do oczyszczania zanieczyszczonej wody. Konieczne są jednak dalsze badania, aby w pełni zrozumieć czynniki wpływające na zjawiska osiadania oraz wypiętrzenia w Nowym Jorku.

Badanie pod kierunkiem NASA dostarczyło cennych informacji na temat złożonej dynamiki krajobrazu Nowego Jorku. Za obserwowane wzorce obniżania się oraz podnoszenia poziomu terenu odpowiada zarówno działalność człowieka, jak i długoterminowe skutki ostatniej epoki lodowcowej. Zrozumienie tych zmian w ukształtowaniu terenu staje się coraz ważniejsze dla skutecznego mapowania powodzi oraz planowania urbanistycznego, szczególnie w obliczu zmieniającego się klimatu.