W 2003 roku astronomowie odkryli, że jedna z czarnych dziur, które obserwowali, emituje fale ciśnienia, które powodują zmarszczki w otaczającym gorącym gazie. Fale te zostały zamienione na dźwięk, co teoretycznie powinno pomóc stwierdzić jak brzmi czarna dziura.

NASA zauważa, że ​​wynikowy dźwięk to nuta o około 57 oktaw poniżej „C” pierwszej oktawy. Człowiek nie jest w stanie usłyszeć takiego dźwięku, dlatego podczas przetwarzania danych dźwięk ten był wielokrotnie wzmacniany.

Eksperci stwierdzili, że to przetwarzanie informacji różni się od wszystkich innych podobnych. Wraca do fal dźwiękowych, które znaleziono w danych z Obserwatorium Rentgenowskiego Chandra. Z jednej strony panuje powszechne przekonanie, że w przestrzeni nie ma dźwięku, ponieważ w dużej części przestrzeni nie ma medium, w którym mógłby się on rozprzestrzenić. Z drugiej strony gromady galaktyk zawierają duże ilości gazu, który otacza setki, a nawet tysiące galaktyk, stanowiąc ośrodek rozchodzenia się fal dźwiękowych.