Według nowych danych następną pandemię mogą wywołać nie nietoperze czy ptaki, ale substancje zawarte w topniejącym arktycznym lodzie.

Analiza genetyczna gleby i osadów jeziornych kanadyjskiego arktycznego jeziora Hazen, największego słodkowodnego jeziora na wyżynach arktycznych, sugeruje, że ryzyko rozprzestrzeniania się wirusów może być wyższe w pobliżu topniejących lodowców.

Odkrycia pokazują, że wraz ze wzrostem globalnych temperatur w wyniku zmiany klimatu, coraz bardziej prawdopodobne staje się, że wirusy i bakterie „uwięzione” w lodowcach i wiecznej zmarzlinie mogą się obudzić i zainfekować lokalną przyrodę, zwłaszcza gdy ich zasięg rośnie, również zbliża się do biegunów.

Na przykład w 2016 r. epidemia wąglika w północnej Syberii, która zabiła jedno dziecko i zainfekowała co najmniej siedem innych, była powiązana z falą ocieplenia, która stopiła wieczną zmarzlinę i odsłoniła zarażone zwłoki renifera. Wcześniej ostatnia epidemia w regionie miała miejsce w 1941 roku.

Aby lepiej zrozumieć ryzyko związane z zamrożonymi wirusami, Stéphane Aris-Brosou i jej koledzy z University of Ottawa w Kanadzie pobrali próbki gleby i osadów z jeziora Hazen, w pobliżu miejsca, gdzie płynęły małe, średnie i duże ilości wody z lokalnych lodowców.

Następnie zsekwencjonowali RNA i DNA w tych próbkach, aby zidentyfikować sygnatury, które ściśle odpowiadają sygnaturom znanych wirusów, a także potencjalnych gospodarzy zwierzęcych, roślinnych lub grzybowych, i uruchomili algorytm, który oszacował prawdopodobieństwo zarażenia przez te wirusy niepowiązanych grup organizmów.

Badanie opublikowane w Proceedings of the Royal Society B wykazało, że ryzyko rozprzestrzeniania się wirusów na nowych żywicieli było wyższe w miejscach w pobliżu miejsc, w których płynęły duże ilości lodowatej wody roztopowej, co staje się coraz bardziej prawdopodobne w miarę ocieplania się klimatu.