Wpływ  nanotechnologii na przyszłość ludzkiej cywilizacji może  być  niewyobrażalnie  wielki.  W  książce  Radical  Abundance, Kim Eric Drexler, pierwszy naukowiec, który uzyskał doktorat z tej dziedziny opisuje,  jak  może  wyglądać życie w świecie nanomaszyn.

Drexler widzi przyszłość w tworzeniu tzw. nanofabryk – makroskopowej wielkości urządzeń, które syntetyzowałyby z atomów dowolne struktury (łącznie z własnymi kopiami). W  jego  wizji  w  pomieszczeniu  rozmiarów  przeciętnego  garażu  maszyny  stałyby  wzdłuż  poruszającej  się platformy. 

Na  tylnej  ścianie  znajdowałyby się  komory  będące  miniaturową  wersją  hali produkcyjnej.  Z  kolei  każda  komora  zawierałaby  też  mniejszą  wersję  samej  siebie.  Razem z nimi zmniejszałyby się maszyny, od normalnego rozmiaru, aż po nanoskalę, gdzie pojedyncze atomy  ułożone  byłyby w molekuły.  Produkcja  zaczynałaby  się  od  poziomu  molekularnego, a następnie  szybko  się  powiększała,  gdyby  każdy  kolejny  poziom  dodawał własne  materiały.

Drexler sądzi, że możliwości takiej fabryki byłyby praktycznie nieograniczone. Można by na  przykład  w  zaledwie  kilka  chwil  wyprodukować  samochód.  Albo  zbudować  podobny zakład,  który  dla  odmiany  rozkładałby  części  gotowego  produktu  na  mniejsze  materiały, które  następnie  można byłoby poddać  recyklingowi.  Stworzenie  molekularnych  maszyn składających,  oznaczałoby  koniec  znanego  nam  przemysłu  produkcyjnego,  a  także  całych sektorów  gospodarki  skupionych  na  sprzedaży,  dystrybucji  i  gospodarce  odpadami,  nie wspominając  już  o  ich  wpływie  na  zatrudnienie. 

Jednocześnie  spadłyby  ceny  wielu wytwarzanych w ten sposób przedmiotów. Podręczna wersja maszyny produkcyjnej Drexlera, mogłaby kiedyś osiągnąć  możliwości  replikatora  z  serialu  „Star  Trek”. Molekularna maszyna produkcyjna mogłaby tworzyć wszystko  to,  czego  zapragniemy. Molekularny  recykling  i  ogromne  pokłady  czystej  energii,  mogłyby rozwiązać wszystkie  problemy  związane  z  brakiem  surowców.  Gospodarka  rynkowa  przestałaby istnieć, co spowodowałoby, że (tak jak w „Star Treku”) nikt nie potrzebowałby pieniędzy.

Należy jednak pamiętać o tym, że nasza planeta nie powiększy się.  Trudno  sobie  w tym momencie wyobrazić, gdzie  jeszcze  będzie  można  zbudować mieszkania lub stworzyć możliwości rozwoju ekonomicznego dla ludzi pozbawionych pracy. Nie  wiadomo  też,  co  miałoby  skłonić  ludzkość  do  dalszych  postępów,  skoro  zniknie gospodarka rynkowa.

Futurolog Paul Mason uważa, że społeczeństwo musi nadać większą wagę takim procesom, jak tworzenie wolnego oprogramowania, różne kooperatywy, akcje crowdfundingowe, przedsięwzięcia całkowicie oparte na wolontariacie, takie jak np. Wikipedia. Musimy docenić ich znaczenie i zmienić sposób myślenia o technologii, własności i pracy. Musimy udowodnić, że potencjał monopoli gospodarczych uległ wyczerpaniu i nie można już na nich zarabiać.

Społeczeństwo, w którym pracy dla ludzi jest niewiele lub nie ma jej wcale jest złą perspektywą tylko wtedy, jeśli system ekonomiczny jest zorientowany na dystrybucję dóbr wyłącznie poprzez „pracę”. Mason nawołuje do szukania alternatyw. Musimy swoje wysiłki skupić na sztuce zagospodarowania wolnego czasu, który stanie się udziałem przyszłych pokoleń. Jeśli przyjmiemy, że czas wolny sprzyja tworzeniu pięknych i wartościowych rzeczy, a my nie będziemy już musieli tracić energii na pracę, być może uzyskamy wgląd w nieodkryte do dzisiaj horyzonty rozwoju.