Tak zwany Lodowiec Zagłady na Antarktydzie zrzuca lód w najszybszym tempie od 5500 lat, budząc obawy o przyszłość lądolodu i możliwość katastrofalnego wzrostu poziomu morza spowodowanego topnieniem lodu na zamarzniętym kontynencie. Ten wniosek został wyciągnięty z badania prehistorycznych osadów morskich znalezionych na wybrzeżach otaczających lodowiec Thwaites i sąsiedni lodowiec Pine Island, położony na lądolodzie Antarktyki Zachodniej.  

Wywołane zmianami klimatycznymi topnienie lodowców Antarktydy zachodzi szybciej niż kiedykolwiek w historii, donoszą naukowcy w czasopiśmie Nature Geoscience. Te zwiększone tempo topnienia lodu może wskazywać, że ważne tętnice w sercu pokrywy lodowej Antarktyki Zachodniej zostały odcięte, co prowadzi do przyspieszonego przepływu do oceanu, co może mieć katastrofalne skutki dla przyszłych globalnych poziomów mórz w ocieplającym się środowisku.

Jako jeden z najszybciej topniejących lodowców Antarktydy, Thwaites otrzymał przydomek „Lodowiec Zagłady”. Szacuje się, że od lat 80. Thwaites stracił 595 miliardów ton lodu, przyczyniając się do wzrostu globalnego poziomu mórz o 4%. Thwaites i jego północny sąsiad, lodowiec Pine Island, pokrywają ogromne przestrzenie: Thwaites ma powierzchnię około 192 000 kilometrów kwadratowych, co sprawia, że ​​jest prawie tak duża jak Wielka Brytania, a Pine Island ma powierzchnię ​162 300 kilometrów kwadratowych.

Ponieważ końce lodowców od strony morza, oba lodowce są narażone na przepływ ciepłej, gęstej i słonej wody od spodu. Ta ciepła woda nie tylko topi lodowce w miejscu ich wpływania do Morza Amundsena, ale także podkopuje je od dołu, odrywając je od głównych kotwicowisk położonych na północy. Ponadto topnienie od dołu osłabia lodowce i czyni je bardziej podatnymi na pęknięcia powierzchniowe, które mogą rozprzestrzenić się na całą pokrywę lodową i potencjalnie doprowadzić do jej zapadnięcia się. Gdyby cały lądolód Antarktydy Zachodniej zapadł się i wtopił w morze, globalny poziom mórz podniósłby się o około 3,4 metra. 

Aby porównać tempo topnienia lodowców dzisiaj i w odległej przeszłości, naukowcy szukali wskazówek na plażach Antarktyki w pobliżu miejsc, w których lodowce spływają do oceanu. Lód obciąża ląd, więc część tej zamarzniętej masy stopiła się i spłynęła do morza pod koniec ostatniej epoki lodowcowej około 11 500 lat temu, ląd odbił się, odsłaniając wybrzeża, które wcześniej były ukryte pod falami. Mierząc wiek i wysokość prawie kilkudziesięciu linii brzegowych, naukowcy mieli nadzieję ustalić, jak szybko lód znika z lądu, zanim znów ruszy naprzód.

Naukowcy określili wiek wybrzeży, zbierając starożytne muszle i maleńkie fragmenty kości pingwinów, a następnie przeanalizowali starożytne biomateriały za pomocą datowania radiowęglowego. Metoda ta pozwala określić wiek materiału organicznego poprzez pomiar ilości węgla-14, radioaktywnego izotopu węgla lub wariantu o innej liczbie neutronów, który występuje wszędzie na Ziemi i jest łatwo przyswajalny przez rośliny i zwierzęta . Kiedy zwierzęta umierają, nie akumulują już węgla 14 w swoich tkankach, a ilość, którą już wchłonęły, zaczyna się rozkładać. Okres półtrwania węgla-14 (lub czas potrzebny do rozpadu połowy węgla) wynosi 5730 lat, a naukowcy mogą dokładnie określić wiek zwierząt, które padły tysiące lat temu, mierząc ilość nierozłożonego węgla-14 w szczątkach.

Datując kości pingwinów i muszle z ponad 20 różnych wybrzeży, naukowcy odkryli, że najstarsza i najwyższa plaża zaczęła powstawać około 5500 lat temu. Od tego momentu do około 30 lat temu utrata lodu odsłoniła brzegi w tempie około 3,5 milimetra rocznie, ale w ciągu ostatnich trzech dekad tempo postępu linii brzegowej dramatycznie wzrosło do 40 mm rocznie.

Niejasne pozostaje co to oznacza dla przyszłości lodowców i pokrywy lodowej Antarktydy, a także wrażliwych linii brzegowych na całym świecie. Odkrycia naukowców, choć niepokojące, nie odpowiadają na pytanie, ile razy lodowce mogły się cofać i przechodzić do nowego stanu w całej historii obserwacji. Naukowcy mają nadzieję, że uda im się to odkryć, przewiercając lód i pobierając spod niego próbki skał, co może wykazać, czy obecne tempo topnienia jest odwracalne, czy też lodowce rzeczywiście przekroczyły punkt, z którego nie ma powrotu.