Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) opublikowała  niedawno swój pierwszy raport na temat ekonomicznej wartości odpadów kosmicznych. Korzystając między innymi z danych i analiz przeprowadzonych przez ESA Space Debris Office, nakreśliła ona niebezpieczeństwa, które mogą powstać w przyszłości, jeśli nie podejmiemy jakichkolwiek działań.

Tylko jedna kolizja lub eksplozja w kosmosie tworzy tysiące małych, szybko poruszających się szczątków, które mogą uszkodzić lub zniszczyć działającego satelitę. Na przykład w 2007 r. Celowe zniszczenie satelity FengYun-1C podwoiło ilość śmieci na wysokości około 800 km, co doprowadziło do wzrostu całkowitej liczby śmieci w tym czasie o 30%. Postępująca komercjalizacja orbity Ziemi oraz działania firm takich jak SpaceX, dodatkowo poszerzają ten problem.

Według OECD w przypadku satelitów na orbicie geostacjonarnej, takie wydatki wynoszą około 5-10% całkowitych kosztów misji. Nie brzmi to imponująco, jednak w rzeczywistości są to setki milionów dolarów. Na niskich orbitach Ziemi względne koszty na misję mogą być nawet wyższe. Rosnąca ilość gruzu na orbicie może doprowadzić do „zespołu Kesslera”. Mowa tu o sytuacji, w której dochodzi do kolizji, prowadzącej do rosnącej liczby zderzeń generowanych przez siebie. OECD określa to jako „punkt krytyczny dla środowiska, który może sprawić, że niektóre orbity nie będą nadawać się do użytku”.

Ponieważ jeszcze więcej satelitów zostanie wystrzelonych na orbitę, nowoczesne „ręczne” metody zapobiegania zderzeniom w przestrzeni kosmicznej i tworzeniu się gruzu nie będą wystarczające. W ramach programu bezpieczeństwa kosmicznego agencji ESA, powstaje więc technologia „automatycznego unikania kolizji”, która ma usprawnić ten proces. Oceniając ryzyko i prawdopodobieństwo kolizji w kosmosie, oprogramowanie to usprawni proces decyzyjny dotyczący potrzeby manewru, a nawet może wysyłać ostrzeżnia do satelitów zagrożonych zejściem z kursu.