Gatunki inwazyjne okazały się jednym z głównych zagrożeń dla naturalnych ekosystemów i różnorodności biologicznej. Wśród nich wyróżnia się żółw czerwonolicy - gad pochodzący z Ameryki, hodowany w niewoli i często wypuszczany do naturalnych zbiorników. W nowym artykule przeanalizowano dynamikę rozmieszczenia tego inwazyjnego zwierzęcia w całej Eurazji w ciągu ostatnich kilku dekad.

Żółw czerwonolicy (Trachemys scripta) pierwotnie zamieszkiwał wody Ameryki Północnej. Jednak potem stała się popularnym zwierzakiem i mieszkańcem oczek wodnych w przydomowych ogrodach na całym świecie, po czym zaczął zagospodarowywać naturalne zbiorniki wodne. Dla nich żółw okazał się naprawdę dużym problemem.

Faktem jest, że żółwie czerwonolicy są szczególnie przyjazne i dekoracyjne, gdy są małe. Ale z wiekiem zwierzęta są coraz mniej lubiane przez swoich właścicieli, a ponadto boleśnie gryzą, dlatego czasami zostają „wypuszczone na wolność” do pierwszego napotkanego akwenu.

Żółwie czerwonolicy doskonale przystosowują się do nowego środowiska i zachowują się jak agresywni najeźdźcy. Zjadają żaby i ich kijanki, zagrażają nawet kaczątkom, aktywnie wypierają drobne drapieżniki i generalnie negatywnie wpływają na stan lokalnych ekosystemów. Ponadto przenoszą niebezpieczne infekcje, takie jak salmonelloza.

Tym samym dawne żółwie domowe stały się gatunkiem inwazyjnym, aktywnie rozprzestrzeniającym się poza swój naturalny zasięg. Do 2020 roku żółwia czerwonolicy odnotowano w 68 krajach kontynentu euroazjatyckiego. Warto zauważyć, że populacje żółwi nie wszędzie są zdolne do samoreprodukcji, jest to głównie charakterystyczne dla żółwi żyjących na wyspach i w regionach przybrzeżnych. Inne populacje są uzupełniane wyłącznie z powodu napływu nowych odrzuconych zwierząt domowych.