Po raz pierwszy w historii mistrzostwa świata w piłce nożnej odbywają się późną jesienią. Czy w związku z tym nie ma wrażenia, że ​​tym razem „święto sportu” nie jest prawdziwe, że nie wywołuje typowego podniecenia wśród osób, które nie są stronniczymi kibicami? A może turniej zajmuje mniej osób niż zwykle, przede wszystkim dlatego, że na świecie dzieją się teraz straszne rzeczy, a nie dlatego, że na dworze już prawie zima?

Katar to kraj, który penalizuje stosunki seksualne z osobami tej samej płci, kapitanom drużyn narodowych zakazano noszenia tęczowych opasek na meczach przed turniejem, a kibicom nie wolno wnosić na stadiony żadnych symboli, które mogą być odebrane jako wsparcie dla osób LGBT. Wielu pracowników zginęło budując stadiony w Katarze, a Katar niechętnie mówi o dochodzeniach w tych przypadkach. Na ile w obecnej sytuacji jest w ogóle zorganizowanie turnieju w takim kraju, dlaczego „wolny świat” nie nalegał na przeniesienie mistrzostw do innego państwa?

Czy nie jest niemoralne organizowanie takiego turnieju na tle toczącej się obecnie na Ziemi wojny na dużą skalę? Czy ludzkość nie powinna teraz skupić się na pomocy Ukrainie i odłożyć zwykłe rozrywki do czasu zakończenia wojny?

Wiele wybitnych postaci kultury światowej było zapalonymi kibicami piłki nożnej. Na ile właściwe jest postrzeganie piłki nożnej jako części dziedzictwa kulturowego ludzkiej cywilizacji? Czy można powiedzieć, że historia ludzkości zapisana jest w historiach mistrzostw świata w piłce nożnej nie mniej reprezentatywnie niż na przykład w opowieściach o literackim Noblu czy nagrodach na Festiwalu Filmowym w Cannes? Czy można powiedzieć, że zamiłowanie do piłki nożnej nie kłóci się z intelektem i inteligencją człowieka?