W ramach najnowszych badań prowadzonych przez naukowców pod kierunkiem Petera Rossa z Kanadyjskiego Stowarzyszenia Ochrony Oceanu przeanalizowano rozprzestrzenianie się mikrodrobin plastiku w Oceanie Arktycznym. Naukowcy pobrali próbki zanieczyszczeń w przypowierzchniowej wodzie morskiej z 71 stanowisk w europejskiej i północnoamerykańskiej Arktyce, w tym na biegunie północnym. Ponadto naukowcy pobrali próbki na głębokości do 1015 metrów na Morzu Beauforta na północ od Alaski i Kanady.

Wiemy już, że mikroplastiki można znaleźć prawie wszędzie na Ziemi, ale nadal nie mamy pełnego zrozumienia, jak dokładnie rozprzestrzenia się to zanieczyszczenie. W tym kontekście bardzo ważne jest zrozumienie, skąd maleńkie cząsteczki plastiku dostają się do oceanów - powiedział Peter Ross, specjalista z Canadian Ocean Conservation Association WISE.

Autorzy wykorzystali spektrometrię w podczerwieni z transformacją Fouriera, aby potwierdzić, że średnia liczba cząstek mikroplastiku w Arktyce wynosi około czterdzieści cząstek na metr sześcienny wody oceanicznej. Zdecydowana większość mikrodrobin plastiku (92,3%) stanowiły włókna, z czego 73,3% stanowił poliester.

Ponieważ we wschodniej części Arktyki znaleziono prawie trzy razy więcej cząstek mikroplastiku niż na zachodzie, autorzy zasugerowali, że nowe włókna poliestrowe mogą dostać się do regionu na wschód, za Oceanem Atlantyckim. Canadian Ocean Conservation Association WISE przetestował pralki i oszacował, że jedna rzecz może uwolnić miliony włókien podczas typowego prania w gospodarstwie domowym, a zakłady obróbki mogą produkować ponad 20 miliardów mikrowłókien rocznie.

Kilka milionów ton plastiku trafia również każdego roku bezpośrednio do oceanów, gdzie z czasem rozpadają się na mikroskopijne kawałki.