W ostatnich miesiącach wirus ospy małpiej, znany również jako mpox, stał się przedmiotem rosnącego zainteresowania naukowców i ekspertów ds. zdrowia na całym świecie. Od czasu ogłoszenia przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) międzynarodowego stanu nadzwyczajnego z powodu wybuchu epidemii w Demokratycznej Republice Konga, badania nad tym wirusem nabrały tempa. Kluczowym elementem tych badań jest zrozumienie, jak wirus może się przenosić, a zwłaszcza czy jest możliwa jego transmisja drogą powietrzną.

Według WHO, wirus ospy małpiej może być przenoszony drogą kropelkową, choć nie jest to główny sposób jego rozprzestrzeniania. Wirus ten, podobnie jak inne wirusy przenoszone drogą powietrzną, może zostać wchłonięty przez śluzówkę nosa, gardła lub oczu, kiedy zainfekowana osoba kaszle, kicha lub mówi. Jednak WHO podkreśla, że ta forma transmisji jest mniej znacząca niż bezpośredni kontakt fizyczny, który pozostaje głównym źródłem zakażeń.

Przenoszenie drogą kropelkową dotyczy sytuacji, gdy ślina zakażonej osoby unosi się w powietrzu, ale szybko opada, co zmniejsza ryzyko zarażenia na większą odległość. Oznacza to, że wirus nie unosi się w powietrzu tak długo jak wirusy przenoszone drogą typowo powietrzną, jak np. wirus odry. Z tego powodu WHO rekomenduje stosowanie maseczek ochronnych przede wszystkim w bliskim kontakcie z osobą zakażoną, szczególnie w warunkach domowych lub podczas opieki zdrowotnej.

Wybuch epidemii w Demokratycznej Republice Konga wzbudził szczególne obawy, gdyż wirus ten przenosi się między ludźmi głównie poprzez bliski kontakt fizyczny, co obejmuje całowanie, dotykanie oraz stosunek płciowy. WHO w swoich zaleceniach wyraźnie wskazuje, że mimo potwierdzenia możliwości transmisji drogą kropelkową, nadal najważniejszym środkiem zapobiegawczym pozostaje unikanie bliskiego kontaktu z zakażonymi oraz odpowiednia izolacja osób podejrzanych o zakażenie.

Naukowcy i eksperci medyczni nadal badają inne potencjalne drogi przenoszenia wirusa, takie jak kontakt z płynami ustrojowymi, co sugeruje możliwość przenoszenia wirusa np. przez kontakt z nasieniem. Jednak brak pewności co do roli tych form transmisji wymaga dalszych badań. WHO zaleca kontynuowanie badań nad rozprzestrzenianiem się wirusa, aby lepiej zrozumieć jego epidemiologię i skuteczniej przeciwdziałać kolejnym wybuchom.