Promienie ultrafioletowe mają najbardziej wyraźny wpływ na organizmy żywe. Ta część widma słonecznego nazywane jest aktywną biologicznie. Stanowi ona około 5% promieniowania słonecznego docierającego do powierzchni Ziemi.

Promienie ultrafioletowe mają długość fal w zakresie od 100 do 400 nm. Wyróżniamy trzy podzakresy: A (UVA) - 315-400 nm, B (UVB) - 280-315 nm, C (UVC) - 100-280 nm. Na szczęście, promieniowanie ultrafioletowe (UVC w całości i 90% UVB) jest absorbowane przez ozon, tlen, parę wodną i dwutlenek węgla w atmosferze.

Oznacza to, że do powierzchnia Ziemi dociera pozostałe 10% UVB i UVA. W 1994 roku Światowa Organizacja Meteorologiczna (WMO), wspólnie ze Światową Organizacją Zdrowia (WHO) wprowadziła numeryczne oceny promieniowania UV, tak zwany UV-index, który opisuje natężenia i maksimum promieniowania w ciągu dnia.

W bezchmurne niebo UV-index odpowiada napromienieniu w południe, kiedy jest najwyższe możliwe ryzyko narażenia na promieniowanie UV w ciągu dnia. Skala indeksu zawiera się w zakresie od 1 do 10. Na poszczególnych szerokościach geograficznych wartości UV zależą głównie od całkowitej zawartości ozonu w atmosferze, chmur oraz podłoża.

Im wyższa wartość wskaźnika, tym większa możliwość uszkodzenia skóry i oczu. Poziom promieniowania UV w ciągu dnia zmienia się, więc zmienia się i wartość UV-index. Maksymalna wartość osiągana jest w ciągu czterech godzin w okresie od południa (± 2 godziny od południa). W wielu krajach w okresie letnim, wartość indeksu UV, pokazuje się w prognozie pogody, jako normalne uzupełnienie informacji meteorologicznych.