Naukowcy z Northwestern University wnieśli wkład w przełomowe badanie, które zweryfikowało szacowany wiek Księżyca. Analizując maleńkie kryształy zebrane podczas lotu Apollo 17 w 1972 roku, naukowcy ustalili, że Księżyc ma około 4,46 miliarda lat, czyli o 40 milionów lat więcej niż poprzednie szacunki.

W badaniu, kierowanym przez naukowców z Field Museum i Uniwersytetu w Glasgow, wykorzystano tomografię sondy atomowej North Western University do analizy wieku najstarszych kryształów w próbkach Księżyca. Kryształy te, zwane kryształami cyrkonu, odkryto w pyle zebranym na Księżycu i dostarczyły kluczowych wskazówek na temat czasu powstawania Księżyca.

Postęp technologiczny w badaniach kosmicznych odegrał kluczową rolę w tych pionierskich badaniach. Dieter Isheim, adiunkt naukowy w McCormick School of Engineering w Northwestern i dyrektor ośrodka tomografii sondy atomowej w Northwestern, zauważył ogromny postęp, jaki nastąpił od ostatniej misji załogowej na Księżyc w 1972 roku. „Próbki te sprowadzono na Ziemię pół wieku temu, ale dopiero dzisiaj dysponujemy niezbędnymi narzędziami do przeprowadzenia mikroanalizy na wymaganym poziomie, w tym tomografii z sondą atomową”.

Analiza atom po atomie pozwoliła badaczom określić, ile atomów w kryształach cyrkonu uległo rozpadowi radioaktywnemu. Mierząc proporcję atomów uranu i ołowiu, naukowcy byli w stanie określić wiek próbek. Proces ten przypomina działanie klepsydry, w której piasek przesypuje się z jednej kolby do drugiej, wskazując upływ czasu. Datowanie radiometryczne działa na podobnej zasadzie, zliczając liczbę atomów macierzystych i potomnych w celu określenia czasu.

To przełomowe badanie ma znaczące implikacje dla naszego zrozumienia powstawania i ewolucji Księżyca. Zmieniony wiek dostarcza cennych informacji na temat wczesnego Układu Słonecznego i procesów, które doprowadziły do ​​powstania ciał niebieskich, takich jak Księżyc.

Phillip Heck z Field Museum podkreśla: „Księżyc jest skarbnicą informacji o wczesnym Układzie Słonecznym. Analizując te starożytne kryształy cyrkonu, możemy lepiej zrozumieć procesy zachodzące podczas formowania się Księżyca i jego późniejszej ewolucji."

Zespół naukowy odpowiedzialny za to badanie składał się z naukowców z Northwestern University, Field Museum, University of Glasgow i University of Chicago. Główna autorka badania, Jennica Greer, która obecnie jest doktorantką na Uniwersytecie w Glasgow, intensywnie pracowała z sondą atomową, gdy była doktorantką w laboratorium Hecka.

Badania te pokazują niesamowity postęp technologiczny i ciągłe zdobywanie wiedzy o naszych niebieskich sąsiadach. W miarę jak ludzkość nieustannie przesuwa granice odkryć naukowych, coraz lepiej rozumiemy nasze miejsce we Wszechświecie i tajemnice, jakie ono kryje.