Przez długi czas uważano, że w historii naszej planety było tylko pięć masowych wymierań, a teraz najwyraźniej rozpoczęło się szóste wymieranie. Jednak niedawne badanie wykazało, że w rzeczywistości było co najmniej jeszcze jeden. Szóste wymieranie, wcześniej nieznane nauce, nastąpiło 550 milionów lat temu, czyli w samym szczycie życia w oceanie. Ale dlaczego się pojawiło i do jakich konsekwencji doprowadziło?

Na naszej planecie okresowo dochodzi do wymierań, to znaczy umierania dużej liczby gatunków zwierząt i roślin w krótkim czasie geologicznym. Powstawały z różnych powodów. Na przykład ostatnie wyginięcie miało miejsce w wyniku upadku meteorytu Chicxulub 65 milionów lat temu i doprowadziło do wyginięcia 70-75% wszystkich gatunków lądowych, wśród których wszystkie były dinozaury niebędące ptakami. 

Najstarsze znane nauce wymieranie miało miejsce 440 milionów lat temu. Nazywa się ordowicko-sylurskim. Potem nastąpiło wyginięcie dewonu 365 milionów lat temu. W wyniku tych dwóch wymierań zniknęło wiele organizmów morskich. Po nim nastąpiło „Wielkie Umieranie”, czyli perm-trias, które miało miejsce 250 milionów lat temu. Potem nastąpiło wymieranie triasowo-jurajskie 201 milionów lat temu, o którym mówiliśmy wcześniej.

Ostatnie wyginięcie miało miejsce 65 milionów lat temu i dotknęło dinozaury. Czy do tej listy wyginięć należy dodać jeszcze jedno? To pytanie pozostawało otwarte przez długi czas. Faktem jest, że naukowcy od dawna odnotowali gwałtowny spadek różnorodności biologicznej 550 milionów lat temu. Jednak nie było dowodów na masowe wymieranie.

Spadek różnorodności biologicznej można wytłumaczyć różnymi procesami, na przykład starożytna fauna mogła wyginąć, ponieważ zaczęła konkurować w tym samym środowisku z morskimi stawonogami pancernymi. A może fauna ediakarska wcale nie wyginęła, tylko w tamtym momencie nie było warunków do powstania skamieniałości. Jak powiedzieliśmy wcześniej, petryfikacja jest złożonym procesem, który występuje dość rzadko i wymaga pewnych warunków.

Podsumowując wszystko powyższe, naukowcy wiedzą, że coś stało się z fauną 550 milionów lat temu, ale co dokładnie nie jest znane. Aby się tego dowiedzieć, naukowcy opracowali bazę danych skamieniałości ediacaran opisanych wcześniej w literaturze naukowej. Co więcej, sklasyfikowali wszystkie skamieniałości według kilku kryteriów – geografii siedliska, nawyków żywieniowych i wielkości ciała.

Zespół ostatecznie skatalogował 70 gatunków zwierząt, które istniały przed rzekomym wyginięciem. Spośród nich 56 gatunków wymarło po 10 milionach lat. Naukowcy nie zauważyli jednak zmiany warunków, które wpłynęły na powstawanie skamielin. Ponadto nie znaleźli różnic w sposobie odżywiania się między zaginionymi stworzeniami a tymi, które nadal żyły 10 milionów lat później. Oznacza to, że zwierzęta ediakarskie nie wyginęły z powodu konkurencji ze stworzeniami, które pojawiły się później.

Następnie naukowcy przyjrzeli się bliżej ocalałym stworzeniom i odkryli, że mają jedną wspólną cechę, co opisali w czasopiśmie Proceedings of the National Academy of Sciences. Budowa ciała wszystkich gatunków, które przeżyły, wskazywała, że ​​mogą żyć w warunkach niedoboru tlenu. W połączeniu z geochemicznymi dowodami wyczerpywania się tlenu sugeruje to, że okres ediakaru zakończył się masowym wymieraniem spowodowanym spadkiem poziomu tlenu w wodzie.

Co spowodowało spadek poziomu tlenu? Naukowcy nie potrafią odpowiedzieć na to pytanie. Przyczyn może być wiele - erupcje wulkanów, ruchy płyt tektonicznych, asteroidy spadające na Ziemię itp. Jedyne, co możemy powiedzieć z całą pewnością, to to, że masowe wymieranie wpłynęło na późniejszą ewolucję, podobnie jak wszystkie inne wymierania.

Według naukowców praca ta pomaga zrozumieć ekologiczne i geologiczne konsekwencje braku tlenu w wodzie. Faktem jest, że działalność człowieka prowadzi do wzrostu glonów, co obniża poziom tlenu. Już teraz istnieją obszary, w których tlenu nie wystarcza do podtrzymania życia. Z biegiem czasu może to spowodować poważne problemy dla współczesnych zwierząt.