Jak wiadomo, oficjalna teoria zakłada, że dinozaury zostały zabite przez asteroidę z kosmosu. Jej zderzenie z Ziemią około 65-66 milionów lat temu było prawdziwą katastrofą. Po uderzeniu, tsunami o wysokości półtora kilometra przeszło przez planetę z prędkością odrzutowca. Potem Ziemia została pochłonięta przez pożary lasów. Na tym się jednak nie skończyło.

Sadza i dym pokryły niebo i zaczęły prawie całkowicie pochłaniać promienie słoneczne. W rezultacie planeta pogrążyła się w ciemności na dwa lata, co okazało się jeszcze bardziej destrukcyjne dla życia na Ziemi niż zderzenie z samą asteroidą. Brak energii słonecznej doprowadził do masowego wyginięcia tych żywych stworzeń, które przetrwały w wyniku uderzenia z kosmosu. Co więcej, nawet dwa lata później, kiedy światło słoneczne powróciło na Ziemię, jego intensywność pozostawała dość niska przez dziesięciolecia.

Okres kredowy rozpoczął się 145 milionów lat temu i zakończy 66 milionów lat temu, a raczej został przerwany przez eksplozję spowodowaną przez asteroidę, która uderzyła w Ziemię z prędkością 43 tysięcy km/h. Średnica tego ciała niebieskiego wynosiła około 12 kilometrów. Ślad po zderzeniu z tym ciałem niebieskim przetrwały do dziś i jest znany jako krater Chicxulub, który znajduje się w Zatoce Meksykańskiej w pobliżu Półwyspu Jukatan. Jego średnica wynosi 150 km!

Według ekspertów w wyniku uderzenia i następującej po nim eksplozji zniszczeniu uległo 75% życia na Ziemi. W szczególności wyginęły wszystkie dinozaury. Tylko jedna gałąź drzewa genealogicznego tych zwierząt miała szczęście, z którego wyszły współczesne ptaki. Niedawno dopiero ustalono, że ptaki są potomkami teropodów. Jajo znalezione w 2000 roku z doskonale zachowanym zarodkiem po raz kolejny potwierdziło to przypuszczenie.

Po uderzeniu asteroidy w powietrze uniosły się chmury kwasu siarkowego i pyłu skalnego. Zaćmiły one światło słoneczne i obniżyły temperaturę planety. Wywołało to kwaśne deszcze i ogromne pożary lasów. Unoszący się z nich dym i sadza pogorszyły sytuację. W rezultacie, z powodu całkowitej ciemności, fotosynteza na Ziemi była niemożliwa. Według badań brak światła słonecznego na Ziemi był odczuwalny do kilku dziesięcioleci.

Obecnie powszechnie uważa się, że to masowe pożary były głównym źródłem drobnej sadzy, która unosiła się w górnych warstwach atmosfery. Po raz pierwszy naukowcy zasugerowali, że asteroida może wywołać „nuklearną zimę” w latach 80-tych ubiegłego wieku. Zgodnie z tą hipotezą ciemność i ochłodzenie spowodowały masowe wyginięcie flory i fauny pod koniec okresu kredowego. Jednak dopiero teraz można było zasymulować tę sytuację i dowiedzieć się, jak ciemność zmieniła życie na planecie.

Naukowcy wykorzystali dane z badań kopalnych i oparli je na symulacjach. Celem było sprawdzenie, jak długo na Ziemi było ciemno. Oprócz długości okresu ciemności naukowcy byli również w stanie dowiedzieć się, jak szybko nadszedł. Jak pokazuje modelowanie, osiągnął on swoje maksimum w ciągu kilku tygodni. Ta indukowana asteroidą „nuklearna zima” zabiła wtedy aż 81% życia na Ziemi.

Według badań ekosystemy są w stanie się zregenerować, jeśli okres ciemności trwa do 150 dni. Po 200 dniach nadchodzi „punkt bez powrotu”, kiedy niektóre gatunki zaczynają wymierać. W modelach, w których ciemność trwała do 700 dni, wskaźnik wymierania osiągnął 81%. Jak powiedziałem powyżej, badania wykazały, że Ziemia do około dwóch lat znalazła się w stanie ciemności. To prawda, że ​​w różnych częściach Ziemi warunki zmieniały się z powodu wahań temperatury i prądów atmosferycznych. Ale w każdym razie prawie cała flora i fauna na planecie wymarła.

Po długiej ciemności ekosystem jest jednak w stanie odbudować się dzięki nowej kompozycji flory i fauny, co ostatecznie się stało. Po dwóch latach ciemności minęło około 40 lat, zanim warunki w ekosystemie zaczęły się poprawiać z tymi gatunkami, które przeżyły katastrofę.