Barszcz Sosnowskiego (Heracleum sosnowskyi) jest dużą rośliną, która osiąga wysokość trzech metrów. Miejscem pochodzenia tej rośliny jest Kaukaz. Barszcz szybko rośnie, więc roślina ta przyciągnęła uwagę radzieckich hodowców. W rezultacie ich przemyśleń w latach czterdziestych ubiegłego wieku barszcz trafił do Europie Wschodniej i szybko stal się gatunkiem inwazyjnym. Ale o tym przekonano się dopiero później…

W warunkach klimatycznych Europy Wschodniej roślina rozprzestrzeniała się wyśmienicie, szczególnie wzdłuż brzegów rzek. Szybko stwierdzono, że krowy karmione tą rośliną, dają gorzkie mleko. Jedna roślina produkuje co najmniej 20 tys. nasion i w nowym środowisku nie miała naturalnych wrogów. Ciężko ją zwalczać mechanicznie.

Ponadto sok rośliny zawiera furanocoumarin barszczu, który pod wpływem działania promieni słonecznych, powoduje poważne oparzenia u ludzi. Kontakt dla człowieka z rośliną jest pozornie bezbolesny, ale w ciągu dwóch dni pod wpływem działania promieniowania ultrafioletowego na skórze pojawiają się bolesne rany. Ogólnie rzecz biorąc, nie jest zaskakujące, że ludzie barszcz Sosnowskiego traktują, jako „zemstę Stalina”.

Obecnie postsowiecki chwast nadal się rozprzestrzenia, szczególnie w północno - zachodnich i centralnych regionach Rosji, ale także na przykład na południu Polski. W regionie leningradzkim przyjęto długoterminowy program walki z tą rośliną na lata 2011- 2015.

W 2013 roku, Siergiej Jakhnjuk, zastępca gubernatora, na zwalczanie barszczu przeznaczył 42 mln rubli. Te pieniądze wystarczyły na chemiczną obróbkę gleby na obszarze około 5,2 tys. hektarów. W 2014 roku walka z barszczem Sosnowskiego będzie kontynuowana, choć obejmie mniejszy obszar.