Rosyjscy badacze odkryli wpływ efektów termicznych z głębi Oceanu Arktycznego na przyspieszenie topnienia lodu w Arktyce Atlantyckiej zimą. Nowe dane zwiększą dokładność prognoz zmian klimatycznych w regionie.

Autorzy wykonali obliczenia matematyczne, wykorzystując nowe dane z systemów monitoringu satelitarnego, oceniając zmniejszenie powierzchni i objętości lodu w basenie Nansen Oceanu Arktycznego w ciągu ostatnich 20 lat. Przeprowadzona analiza pozwoliła ustalić, że wkład pionowego konwekcyjnego strumienia ciepła z głębi oceanu do górnej 100-metrowej warstwy w okresie zimowym ma decydujące znaczenie w procesie zmniejszania się pokrywy lodowej w okresie zimowym. Założono, że mechanizmem takiego efektu jest pionowa konwekcja termohalinowa - przeciwnie skierowane pionowe ruchy wody pod wpływem sił grawitacyjnych.

Naukowcy uważają, że napływ ciepłej wody z umiarkowanych szerokości geograficznych kształtuje pionową strukturę wód oceanicznych w taki sposób, że w górnej 300-metrowej warstwie temperatura i zasolenie wzrastają wraz z głębokością. Jednocześnie, na skutek ochłodzenia wody w okresie zimowym, warstwa powierzchniowa oceanu staje się „cięższa”, co przyczynia się do rozwoju pionowego ruchu wody pod wpływem sił grawitacyjnych.

W ciągu ostatnich dziesięcioleci naukowcy odnotowują coroczną redukcję powierzchni lodu w Arktyce atlantyckiej. W szczególności na Morzu Barentsa straty te w sezonie zimowym wynoszą 2-4% rocznie. Topniejący lód, oprócz wpływania na klimat, stanowi zagrożenie dla zamieszkujących je organizmów morskich, z których część może zniknąć.