Po pierwszym teście bomby atomowej w Nowym Meksyku w lipcu 1945 r. szczątki w miejscu testu połączyły się, tworząc szklistą substancję zwaną trynitydem - od nazwy projektu odpalenia pierwszej bomby atomowej - Trinity. Niesamowicie intensywne ciepło i ciśnienie utworzyły niezwykłą strukturę krystaliczną unikalną na skalę Ziemi.

Artefakty z początków ery atomowej wciąż budzą zainteresowanie naukowe. Większość trinitydów ma zielonkawy kolor, ale występuje też czerwony trynityd, który zawiera miedź - pozostałości drutów, które ciągnęły się po ziemi przed detonacją pierwszej bomby jądrowej.

Ta plamka zawiera rzadką formę materii zwaną quasikryształem, która pojawiła się na początku ery jądrowej. Normalne kryształy składają się z atomów tworzących sieć, która okresowo powtarza się w przestrzeni. Atomy quasikryształu również tworzą sieć, tak jak w normalnym krysztale, ale się nie powtarzają. Oznacza to, że quasikryształy mogą mieć właściwości, których nie mają zwykłe kryształy. W naturze takie rodzaje kryształów znajdują się w meteorytach.

Nowo odkryty na poligonie w Nowym Meksyku quasikryształ jest najstarszym znanym dziełem człowieka tego typu. Struktury te złożone są z krzemu, miedzi, wapnia i żelaza i są czymś całkowicie nowym w nauce.