Dylatacja czasu została po raz pierwszy opisana przez Alberta Einsteina w szczególnej teorii względności i została już potwierdzona dzięki prowadzonym doświadczeniom. Jest to zjawisko różnic w pomiarze czasu dokonywanym równolegle w dwóch różnych układach odniesienia, z których jeden przemieszcza się względem drugiego a pomiar dotyczy czasu trwania tego samego zjawiska.

Fizycy testowali dylatację czasu używając dwóch zegarów - stacjonarnego i "ruchomego". Ten drugi wykonano poprzez przyspieszanie jonów litu w pierścieniu akumulacyjnym Experimental Storage Ring (ESR) - jest to akcelerator w niemieckim Instytucie Badań Ciężkich Jonów.

Po przyspieszeniu jonów litu do 1/3 prędkości światła, uczeni mierzyli częstotliwość przejścia między różnymi poziomami energetycznymi, która miała służyć jako tykanie zegara. Natomiast przejścia w obrębie jonów litu, które się nie poruszały, służyły jako zegar stacjonarny.

Przeprowadzone testy pozwoliły zmierzyć efekt dylatacji czasu z jeszcze większą precyzją niż w poprzednich badaniach. Według Geralda Gwinnera, fizyka z kanadyjskiego Uniwersytetu w Manitoba, "to niemal pięć razy lepszy wynik od naszego wcześniejszego (z 2007 roku), i wykorzystano od 50 do 100 razy lepszą metodę od jakichkolwiek innych metod, używanych przez innych ludzi do mierzenia relatywistycznej dylatacji czasu".

Zrozumienie tego zjawiska ma istotne znaczenie w przypadku niektórych technologii, np. w systemie GPS. Ponadto, Europejska Agencja Kosmiczna chce przetestować w 2016 roku dylatację czasu w przestrzeni wraz z rozpoczęciem projetku Atomic Clock Ensemble in Space (ACES).