Topnienie lodu na Grenlandii może zakłócić obwodowe prądy morskie w północnej części Oceanu Atlantyckiego. Może to też zmniejszyć zdolność oceanów do absorbcji dwutlenku węgla, co w konsekwencji jeszcze wzmocni efekt cieplarniany.

Naukowcy z Uniwersytetu w Bristolu stworzyli model matematyczny, który pokazuje, jaka ilość wody słodkiej w latach od 1958 do 2010 pochodzi z lodowców Grenlandii w Oceanie Arktycznym.  Okazało się, że od początku 1990 roku ilość ta znacznie się zwiększyła.  Jest to najbardziej widoczne w południowo-wschodniej części wyspy, gdzie lodowce w ciągu ostatnich 20 lat oddały aż 50% słodkiej wody.

Według autorów badania, przyrost takich ilości słodkiej wody w Północnym Atlantyku grozi naruszeniem systemu prądów morskich.  To nie tylko może zmienić wzorce pogodowe w strefie umiarkowanej na półkuli północnej, Europa Północna, Kanada, Grenlandia, ale także może pozbawić Atlantyk zdolności absorbowania dwutlenku węgla z atmosfery.

Oceany na świecie stale absorbują dwutlenek węgla z atmosfery, kompensując wzrost emisji i rozwoju efektu cieplarnianego.  Ten naturalny mechanizm działa poprawnie tak długo jak prądy morskie pobierają pewną ilość CO2.  Według ekspertów, oceany w klimatach umiarkowanym i polarnych są szczególnie ważne w tym procesie.

W okresie od kwietnia 2002 r. do lutego 2009 r. lodowce Grenlandii oddały oceanom około 1600 kilometrów sześciennych słodkiej wody.  Lądolód obejmuje obecnie około 80% Grenlandii i zawiera jedną piątą światowych zasobów lodu.  Według naukowców, jeśli stopi się całkowicie, będzie to prowadzić do wzrostu poziomu morza o 6,4 metra.