Iran poinformował o zakończeniu prowadzenia handlu w walucie euro zamiast tego ma się on odbywać w walutach narodowych państw lub w irańskich rialach. Ten krok jest interpretowany, jako odpowiedź na zarządzone wcześniej sankcje do których przyłączyła się Europa.

Teheran nadal handluje ropą z Indiami i z Chinami. Wchodzi, zatem w grę rozliczanie transakcji w rupiach lub w juanach. Historia lubi się powtarzać, bo niedawno podobny krok Irańczycy podjęli przeciwko amerykańskiemu dolarowi. Wtedy jednak odejście od dolara oznaczało przejście na euro. Obserwujemy aktualnie początek kolejnego etapu, który niestety nieuchronnie prowadzi do powtórki z Iraku.

Waluty krajów takich jak USA miały kiedyś wartość. Złoty standard powodował, że banknoty dolarowe miały gwarantowane pokrycie w złocie. Innymi słowy były coś warte. W tej chwili już tak nie jest a przed wielką inflacją chroni Amerykę globalny status ich waluty traktowanej, jako podstawowa forma przy rozliczeniach gospodarczych.

Można powiedzieć, że notowanie transakcji handlowych surowców w walutach takich jak dolar czy euro stanowi surogat starego dobrego systemu złotego standardu, co stabilizuje te waluty i daje im nieograniczoną wręcz zdolność do zadłużania się. Inflacja ta i tak istnieje, bo dzisiejsze dolary nie są już tyle warte jak jeszcze 30 lat temu. Koszty jednak są rozłożone na globalną gospodarkę a nie tylko europejską czy amerykańską.

Odejście od transakcji notowanych w euro może osłabić europejską walutę, ale ta deklaracja Iranu oznacza też, że ewentualny atak na Iran może się odbywać również przy udziale armii krajów wchodzących w skład Unii Europejskiej. Iran posiada zdolność przenoszenia głowic konwencjonalnych i atomowych na obszarze dochodzącym do południa naszego kontynentu. Ewentualny konflikt może spowodować pierwszy od II wojny ostrzał rakietowy dalekiego zasięgu.