Fabryki Tesli wkrótce staną się bardziej nowoczesne dzięki robotom humanoidalnym. W 2021 r. Tesla przedstawiła wstępne plany swojego humanoidalnego robota. Tesla zamierza używać robotów w swoich fabrykach.

Tesla przyspiesza rozwój swojego Tesla Bot, znanego również jako Optimus. Wewnętrzne dyskusje i rekrutacja 20 stanowisk dla inżynierów oprogramowania i oprogramowania układowego, specjalistów głębokiego uczenia, techników napędów i stażystów wskazują, że firma ponownie koncentruje się na robotach humanoidalnych.

W ogłoszeniu o pracy Tesla Bot w Motion Planning and Navigation Tesla napisał: „Tesla jest na ścieżce do budowania humanoidalnych robotów dwunożnych w całej firmie, aby zautomatyzować powtarzalne i nudne zadania. wyjątkowa okazja do pracy nad najnowocześniejszymi algorytmami planowania ruchu i nawigacji, a następnie ich implementacji w rzeczywistych zastosowaniach produkcyjnych. Co najważniejsze, zobaczysz, jak Twoja praca zostanie wykorzystana przez tysiące humanoidalnych robotów w naszych fabrykach.”

Założyciel Tesli, Elon Musk, mówił wcześniej o zbudowaniu „maszyny, która robi samochód” – zasadniczo zautomatyzowanej fabryki. Wcześniej Elon Musk zasugerował podczas TED Talks, że Tesla Bot może być używany w prawie każdym otoczeniu – czy to w fabryce, czy w domu – do gotowania obiadu, koszenia trawnika, a nawet opieki nad osobami starszymi. Ponadto Musk dodał, że boty Tesli mogą w przyszłości zostać kumplami lub partnerami seksualnymi.

Ponad osiem miesięcy po wybuchu podwodnego wulkanu w pobliżu Tonga 14 stycznia naukowcy wciąż analizują konsekwencje dużej eksplozji i dowiadują się, że może ona doprowadzić do ocieplenia planety. Naukowcy niedawno obliczyli, że erupcja wulkanu Hunga-Tonga-Hunga-Ha'apa uwolniła do atmosfery oszałamiające 50 milionów ton pary wodnej, oprócz ogromnych ilości popiołu i gazów wulkanicznych.

To potężne uwolnienie pary wodnej zwiększyło ilość wilgoci w stratosferze o około 5 procent i mogło wywołać cykl chłodzenia stratosfery i ocieplenia powierzchni - efekty, które według nowego badania mogą utrzymywać się miesiącami. Erupcja Tonga, która rozpoczęła się 13 stycznia i osiągnęła szczyt dwa dni później, była najpotężniejsza w ostatnich dziesięcioleciach na Ziemi.

 

Według National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA) erupcja rozciągnęła się na 260 km i wysłała w powietrze kolumny popiołu, pary i gazu na wysokość ponad 20 km. Duże erupcje wulkaniczne zwykle chłodzą planetę, wyrzucając dwutlenek siarki do górnej atmosfery Ziemi, która filtruje promieniowanie słoneczne.

 

Cząstki skał i popiołu mogą również tymczasowo ochłodzić planetę, blokując światło słoneczne, według Korporacji Uniwersyteckiej ds. Badań Atmosferycznych Narodowej Fundacji Nauki. Tak więc powszechna i gwałtowna aktywność wulkaniczna w odległej przeszłości mogła przyczynić się do globalnej zmiany klimatu, powodując masowe wymieranie miliony lat temu. 

 

Niedawne erupcje wykazały również zdolność wulkanów do chłodzenia planety. W 1991 roku, kiedy wulkan Pinatubo na Filipinach wysadził swój szczyt, aerozole wyrzucone w wyniku tej potężnej eksplozji wulkanicznej obniżyły globalną temperaturę o około 0,9 stopnia Fahrenheita (0,5 stopnia Celsjusza) na co najmniej rok. Tonga wyemitował około 441 000 ton (400 000 ton metrycznych) dwutlenku siarki, około 2 procent ilości, która wybuchła na górze Pinatubo podczas erupcji w 1991 roku, ale w przeciwieństwie do Pinatubo (i większości dużych erupcji wulkanicznych, które występują na lądzie), podmorskie pióropusze wulkaniczne Tonga skierowały „znaczne ilości wody” do stratosfery, strefy rozciągającej się od 50 km nad powierzchnią Ziemi do 6-20 km.

 

W podwodnych wulkanach erupcje podwodne mogą czerpać dużą część swojej wybuchowej energii z interakcji wody i gorącej magmy, która popycha ogromne ilości wody i pary do kolumny erupcyjnej. W ciągu 24 godzin po erupcji pióropusz rozszerzył się na 28 km w atmosferę. Naukowcy przeanalizowali ilość wody w pióropuszu, oceniając dane zebrane przez instrumenty zwane radiosondami, które były przymocowane do balonów pogodowych i wysyłane do piór wulkanicznych. Gdy przyrządy te wznoszą się do atmosfery, ich czujniki mierzą temperaturę, ciśnienie powietrza i wilgotność względną i przekazują te dane do odbiornika naziemnego, donosi NWS.

 

Atmosferyczna para wodna pochłania promieniowanie słoneczne i oddaje je jako ciepło; dziesiątki milionów ton wilgoci Tonga dryfującej teraz w stratosferze ogrzeją powierzchnię Ziemi – choć według badań nie jest jeszcze jasne, o ile. Ale ponieważ para jest lżejsza niż inne aerozole wulkaniczne i mniej podatna na przyciąganie grawitacyjne, rozproszenie efektu ocieplenia zajmie więcej czasu, a ocieplenie powierzchni może trwać w nadchodzących miesiącach. Tak duża ilość wilgoci atmosferycznej może potencjalnie osłabić warstwę ozonową, ale najbardziej prawdopodobne jest okresowe ocieplenie, które byłoby zbawieniem dla targanej energetycznym kryzysem Europy.

 

Sensacyjne odkrycie dodaje jeden milion lat do historii ludzkiej egzystencji w Europie. Liczące 1,4 miliona lat kości twarzy są najstarszymi ludzkimi skamieniałościami, jakie kiedykolwiek odkryto na kontynencie europejskim i według naukowców stojących za przełomowym odkryciem mogą zmienić sposób, w jaki myślimy o ludzkiej prehistorii.

 

„Nie wiemy jeszcze, do jakiego pierwszego gatunku ludzkiego należały znalezione fragmenty” – mówi archeolog Aurora Martin, generalna koordynatorka Muzeum Ewolucji Człowieka w Burgos w północnej Hiszpanii. Kości, znalezione pod koniec czerwca w jaskiniach wykopalisk Sierra de Atapuerca w pobliżu Burgos, stanowią „przełom, który pomoże napisać historię człowieka na nowo” – dodała.

 

„Przed 1994 r. wiedziano, że nie było starożytnych gatunków ludzkich w Europie aż do 500 tys. lat temu. Teraz mówimy o 1,4 miliona lat temu. Innymi słowy, przesunęliśmy historię pojawienia się ludzi w Europie o jeden milion lat” – wyjaśniła. „Nowe odkrycie – części twarzy osoby odkryte latem 2022 roku pochodzą sprzed 1,4 miliona lat. To otwiera przed nami nowe drzwi i każe zadawać wiele nowych pytań. Postaramy się znaleźć odpowiedzi na nie, ale wszystkie będą po badaniach. Nie możemy teraz udzielić odpowiedzi” – dodała Aurora Martin.

 

Wykopaliska Atapuerca odkryto podczas prac kolejowych pod koniec XIX wieku, a pierwsze wykopaliska rozpoczęły się w 1976 roku. Jednak pragnienie naukowców, aby „przepisać historię na nowo” budzi wielkie wątpliwości z tego prostego powodu, że wówczas osławioną „teorię ewolucji człowieka” trzeba będzie usunąć z naukowych wypowiedzi, a społeczność naukowa prawdopodobnie nie jest na to gotowa.

 

Podwodny wulkan Home Reef w centralnej części Wysp Tonga obudził się po 16 latach z głębokiego snu, aby „wystawić głowę”. 10 września 2022 r. fragmenty lawy i skał zaczęły wlewać się do oceanu 25 km na południowy zachód od wyspy Latte, a strumienie pary i popiołu rozbijały powierzchnię fal.

 

Kawałki skał powoli gromadził się na całej nowej wyspie o powierzchni 4 tys. metrów kwadratowych, osiągając wysokość 10 metrów w ciągu kilku dni.

 

Jest mało prawdopodobne, że znacznie wzrośnie, ale 20 września urzędnicy z Tonga Geological Survey (TGS) ogłosili, że wyspa powiększyła się sześciokrotnie, dochodząc do 24 tys. metrów kwadratowych.

 

Jak feniks powstający z popiołów, ta efemeryczna, nienazwana wyspa prawdopodobnie zapadnie się z powrotem w płonący „Pierścień Ognia” na Pacyfiku na długo przed tym, zanim jakikolwiek żeglarz postawi stopę na jej skalistym brzegu.

 

Ostatni raz Home Reef urodziła nową wyspę w 2006 roku, a zniszczenie jej przez fale oceanu zajęło rok. Tym razem szczyt jest znacznie niższy.

 

Podczas wydarzenia w 2006 roku podmorski wulkan Tonga wytworzył tak wiele gruzu, że ogromna tratwa spienionego szkła wulkanicznego zwanego pumeksem dryfowała po południowym Pacyfiku, nadając jej niesamowity wygląd lądu.

 

Od 1852 roku Home Reef utworzył wyspy pięć razy, niektóre z nich osiągają wysokość od 50 do 70 metrów. W 1984 roku na wyspie pojawiła się nawet mała laguna.

 

Góra podwodna odpowiedzialna za te krótkotrwałe struktury znajduje się na obszarze Pacyfiku znanym jako strefa subdukcji Tonga-Kermadec, gdzie znajdują się jedne z aktywnijszech płyt tektonicznych na świecie.

 

W tak zwanych strefach subdukcji krawędź jednej płyty jest wpychana pod drugą, jednocześnie popychając ją, aby zatopiła się w płaszczu Ziemi.

 

Tutaj Płyta Pacyfiku gwałtownie przesuwa się pod dwiema innymi płytami (Kermadec-Tonga) w tempie około 24 cm rocznie, tworząc drugie najgłębsze koryto na świecie i niezwykle aktywny łuk wulkaniczny.

 

W rzeczywistości ten długi odcinek grzbietu dna morskiego, który rozciąga się od Tonga do Nowej Zelandii, jest domem dla największej gęstości wulkanów podwodnych, jakie można znaleźć na Ziemi.

 

Zdjęcia satelitarne niedawnej erupcji Home Reef uchwyciły z zadziwiającą szczegółowością formowanie się najnowszej wyspy. Powyższy obraz został opublikowany przez NASA przy użyciu danych z US Geological Survey (USGS) 14 września. Pokazuje nie tylko długą smugę dymu, ale także intensywne przebarwienia otaczającego oceanu.

 

Kolejne zdjęcie wykonane 18 września z danych USGS i udostępnione przez TGS na Facebooku pokazuje wzrost wyrzutu wulkanu.

 

Według niedawnego komunikatu prasowego NASA zmętnienie wody jest prawdopodobnie wynikiem przegrzania kwaśnej wody morskiej zmieszanej z kawałkami skały wulkanicznej i skał.

 

„Wulkan stanowi niewielkie zagrożenie dla lotnictwa i mieszkańców Vava'u i Ha'apai” – poinformował 20 września TGS. „Jednakże wszystkim marynarzom zaleca się przepływanie w odległości więcej niż 4 kilometry od Home Reef do odwołania”.

 

Od 25 września nie odnotowano dalszych obserwacji popiołu wulkanicznego ani pary z tego obszaru Oceanu Spokojnego. Home Reef prawdopodobnie już się skończył, co pozwala nam docenić jego najnowszy dar dla morza, póki można go podziwiać.

 

Impaktor DART został wystrzelony w kosmos w listopadzie 2021 roku. Jego podróż w stronę satelity asteroidy Didymos – Dimorphosa zakończyła się wczoraj w okolicach godziny 1 rano czasu polskiego. Misja okazała się być spektakularnym sukcesem i rozpoczęła drogę ludzkości, do zabezpieczenia planety przed zagrożeniami z przestrrzeni kosmicznej.

 

Według ekspertów, w przypadku upadku obiektu wielkości egipskiej piramidy może zostać wyzwolona energia dziesięciokrotnie większa niż wybuch bomby atomowej w Hiroszimie w 1945 roku. Na szczęście nie doszło jeszcze do żadnej takiej kosmicznej katastrofy, ale w ciągu najbliższych kilkuset lat nasza planeta wciąż będzie zagrożona przez obiekty kosmiczne przecinające ziemską orbitę.

 

Technologia DART, ma za cel zmieniać trajektorię potencjalnie niebezpiecznych asteroid. Aby jednak skuteczniej przeprowadzać takie deorbitacje, niezbędne było przeprowadzenie testów w bezpiecznej odległości. Wczoraj w nocy, naukowcy z agencji NASA przeprowadzili pierwszy test. To ważne historycznie wydarzenie odbyło się w odległości 11 milionów kilometrów od Ziemi. Jest to dobra wiadomość dla mieszkańców naszej planety, a dane pozyskane podczas testu posłużą do stworzenia precyzyjnego systemu szybkiego reagowania.

 

W przyszłości dowiemy się wielu szczegółów na temat konsekwencji kolizji. W 2024 roku Europejska Agencja Kosmiczna ESA wystrzeli w kosmos statek kosmiczny Hera. Przybędzie na asteroidę Dimorphos około 2027 roku i za pomocą wbudowanych kamer zbada wszystkie obrażenia, które spowodowało urządzenie DART. Ponadto urządzenie Hera zostanie wyposażone w dwa małe lądowniki, które usiądą na powierzchni obiektu i zbadają jej skład.