Wody podziemne są cennym zasobem, ale ich ilość na naszej planecie nie została jeszcze dokładnie poznana. Międzynarodowy zespół naukowców przeprowadził badanie, katalogując wody podziemne według wieku, lokalizacji i zasobów. Ich konkluzje nie sa jednak optymistyczne.

Prace badawcze na temat wód gruntowych były wykonywane przez międzynarodową grupę hydrologów od lat 70-tych ubiegłego wieku. Zespół badawczy kierowany przez dr Toma Gleesona z University of Victoria w Kanadzie podsumował swoje odkrycia. Wyniki opublikowano w czasopiśmie Nature Geoscience. Eksperci zbadali około miliona przypadków. Przedmiot badań podzielono na dwa typy: współczesne wody podziemne, odnawiane co kilka lat oraz starsze z okresem odnowy liczonym w stuleciach i tysiącleciach.

Jak wynika z uzyskanych danych, tylko 0,35 miliona kilometrów sześciennych źródeł wód podziemnych dostępnych na Ziemi należało do pierwszego typu, to znaczy miały mniej niż 50 lat. Całkowita ilość wód podziemnych szacowana jest na 23 miliony kilometrów sześciennych. Aby zwizualizować taką objętość można ją porównać do 180-metrowej warstwy wody, gdyby pokrywała ona cały obszar lądowy naszej planety.

Taki stosunek ilości „starej” do „młodej” wody wywołuje alarm. Wody gruntowe, które są wykorzystywane od wielu dziesięcioleci w przemyśle i rolnictwie, mogą zawierać znaczne zanieczyszczenia uranem i arszenikiem. Są też bardziej nasycone solą niż woda oceaniczna i ostatecznie prawie się nie odnawiają.

I chociaż są one przydatne dla teoretycznej wiedzy o pradawnych procesach zachodzących na Ziemi, ludzkość wkrótce nie będzie w stanie ich w pełni wykorzystać. A objętość wód gruntowych leżących na głębokości do dwóch kilometrów od powierzchni ziemi i odnawiających się w przewidywalnym okresie nie przekracza 6%. Ponadto ten rodzaj wód jest szczególnie narażony na zanieczyszczenia klimatyczne i katastrofy ekologiczne.

Najwięcej wód podziemnych znajduje się w Amazonii, Kongo, Indonezji, północnej, południowej i środkowej części kontynentu amerykańskiego. A najmniej w suchych regionach, takich jak Sahara. Najszybciej wyczerpują się zasoby wód podziemnych występują w północnych Indiach, Pakistanie i północnych Chinach.

Uzyskane dane pozwolą przewidzieć dalszy rozwój sytuacji i zrozumieć, kiedy wody gruntowe całkowicie przestaną się odnawiać. Dalsze badania w tym kierunku będą wciąż kontynuowane .

Szczepionka Moderna na koronawirusa wywołała reakcję alergiczną u mężczyzny z USA, który ją otrzymał. Według ABC News jest to prawdopodobnie pierwsza taka reakcja na szczepionkę Moderna.

Szczepionkę otrzymał Hossein Sadrazade - lekarz z Boston Medical Center. Po szczepieniu był obserwowany i wkrótce wystąpiła reakcja alergiczna. Pozwolono mu wstrzyknąć sobie epinefrynę. Centrum medyczne podkreśla, że teraz mężczyzna czuje się dobrze.

ABC News przypomina, że pojawiły się doniesienia o reakcji alergicznej na inną szczepionkę na koronawirusa produkowaną przez firmę Pfizer.

Sam Sadrazade powiedział dziennikarzom, że specjalnie zdecydował się zaszczepić szczepionką Moderna, a nie Pfizer, ponieważ cierpi na alergie. Szczególnie z powodu alergii na skorupiaki. Lekarz powiedział, że dosłownie minutę po wstrzyknięciu poczuł szybkie bicie serca, język stał się zdrętwiały, a ciśnienie gwałtownie spadło.

Sadrazade powiedział, że te uczucia były podobne do jego poprzednich ataków alergii. Jednak, według niego, ostatni raz miał tak ciężki atak, gdy miał jedenaście lat. Wtedy okazało się właśnie, że jest uczulony.

Wcześniej rzeczniczka Moderny dr Jacqueline Miller powiedziała, że sygnał o reakcjach na szczepionki, który napłynął na etapie rejestracji, nie został potwierdzony.

Główny specjalista od chorób zakaźnych w USA, dr Anthony Fauci, uprzednio ostrzegał, że osoby podatne na alergie powinny być szczepione w szpitalach, gdzie można je leczyć w razie potrzeby.

W grudniu pierwsze dwie szczepionki na koronawirusa zostały wprowadzone do Stanów Zjednoczonych. Pierwsza szczepionka otrzymana od władz pochodziła od firm Pfizer i BioNTech, druga - od Moderna. Obie substancje należy podawać dwukrotnie, aby uzyskać stabilną odporność.

Reakcje alergiczne na różne preparaty szczepionek są zwykle kojarzone nie z samą szczepionką, ale z pozostałością składników białkowych w kompozycji podczas procesu wytwarzania. Skład szczepionek może zawierać m.in. aktywny składnik immunizujący, składnik koniugujący, środek konserwujący, adiuwant, stabilizator, środek przeciwdrobnoustrojowy, ślady pożywki używanej do wytwarzania szczepionek. Prawie każdy składnik może wywołać reakcję alergiczną.

W kapsule z materiałem z asteroid Ryugu, wysłanej na Ziemię przez japońską sondę kosmiczną Hayabusa-2, odnaleziono metalowy fragment sztucznego pochodzenia.

Misja japońskiej sondy kosmicznej Hayabusa-2, polegająca na zebraniu i dostarczeniu próbek asteroidy Ryugu na Ziemię zakończyła się sukcesem. Sonda została wysłana w kosmos na początku grudnia 2014 roku, dotarła do asteroidy dopiero w lipcu 2018 roku i wróciła na orbitę Ziemi z próbnikiem po czym wystrzeliła go w kierunku naszej planety. Wcześniej, aby otrzymać próbki materiału skalnego z tej asteroidy, japońska sonda wystrzeliła w jej kierunku pocisk, a następnie zebrała odlatujące z niej kawałki.

Japońscy naukowcy badający próbki gleby z asteroidy Ryugu pobrane przez sondę Hayabusa2 kontynuują badanie zawartości kapsuły z materiałem. Otworzyli komory B i C próbnika i umieścili ich zawartość w specjalnym pojemniku. Były tam stosunkowo duże cząstki, największe miały około 1 centymetra. W tym samym czasie wśród cząstek znaleziono metalowy fragment sztucznego pochodzenia. Powód jego pojawienia się wśród próbek nie został jeszcze ustalony.

Przypuszcza się, że może to być odłamek mechanizmu pobierania próbek lub część „impaktora” - pocisku, który Hayabusa-2 wystrzeliła w stronę Ryugu, aby stworzyć sztuczny krater do pobierania próbek nie tylko z powierzchni, ale także z warstw podpowierzchniowych.

Ingerencja człowieka w procesy lokalne lub globalne, które determinują warunki klimatyczne, jest ostatnio przedstawiane jako jedyna nadzieja na spowolnienie lub zapobieżenie wieszczonej przez niektórych zbliżającej się katastrofie klimatycznej. Takie metody wpływania na pogode nazywa się geoinżynierią.

Korzyści i szkody płynące z geoinżynierii są przedmiotem dyskusji od lat 60. Według oficjalnej wiary naukowców, to antropogeniczne emisje dwutlenku węgla powodują globalne ocieplenie skutkujące topnieniem czap lodowych planety, co ma rzekomo doprowadzić do powodzi obszarów przybrzeżnych, przedłużających się okresów upałów i susz, oraz ogromnych pożarów lasów i niszczycielskich huraganów. Naukowcy coraz częściej patrzą na interwencje w naturalne systemy Ziemi jako jedyny sposób przeciwdziałania zmianom klimatu.

Do niedawna próby ingerencji w naturalne procesy uważane były za naiwne i niebezpieczne. Ale teraz, gdy kończy się czas na powstrzymanie globalnego ocieplenia, propozycje odbijania światła słonecznego, zacienienia powierzchni Ziemi, przyspieszania sekwestracji węgla w oceanach i usuwania dwutlenku węgla z powietrza są traktowane poważniej. SilverLining, organizacja non-profit, przekazała w październiku 2020 r. 3 miliony dolarów na badania w dziedzinie inżynierii klimatycznej. Według profesora Uniwersytetu Columbia, ekologa i klimatologa Michaela Gerrarda, geoinżynierię można porównać do chemioterapii.

Ponad pół wieku temu amerykańscy naukowcy zaproponowali użycie miliardów obiektów przypominających piłki golfowe do odbijania światła słonecznego. Zaproponowano, aby zostały rozproszone w oceanach Ziemi. Jakie technologie są obecnie omawiane? Stypendyści SilverLining już teraz badają, czy cząsteczki aerozolu wypełniające stratosferę mogą odbijać światło słoneczne. W założeniu mają one naśladować chłodzący efekt emisji popiołu wulkanicznego. Gdy w 1991 roku wulkan Pinatubo na Filipinach wyrzucił do atmosfery ogromną chmurę popiołu, w wyniku erupcji w ciągu najbliższych dwóch lat globalna temperatura spadła o 0,6 stopnia Celsjusza.

Zdaniem naukowców ilość promieniowania słonecznego można kontrolować, wysyłając imponującą flotę samolotów na wysokość około 20 kilometrów, które będą regularnie rozpylać aerozole siarczanowe, a być może nawet pył diamentowy. Według prognoz grupy naukowców z Uniwersytetu Harvarda, gdyby udało się wysłać około 60 tysięcy lotów rozpylającymi takie cząstki w górnych warstwach atmosfery, to do 2035 roku zmniejszyłoby to ocieplenie o 0,3 stopnia Celsjusza.

Inny pomysł polega na rozpylanie słonej wody z oceanów wysoko w powietrze. Stworzone przez człowieka aerozole rozjaśnią chmury morskie, a tym samym zwiększą ich odblask. Podobne badania są już finansowane przez Australię, gdzie ma nadzieję, że „wzmocnione” chmury będą w stanie obniżyć temperaturę wody na tyle, aby uratować już niszczejącą Wielką Rafę Koralową.

Jednak wtrącanie się do spraw Matki Natury może być też ryzykowne. Systemy pogodowe na Ziemi są ze sobą połączone w niezwykle złożony sposób. Uważa się, że zmiana klimatu wpływa na wszystko, od czasu trwania huraganów na lądzie po szybkość rozprzestrzeniania się pożarów. Zmiana jednego aspektu pogody może mieć niebezpieczne, niezamierzone konsekwencje. Niektórzy naukowcy uważają geoinżynierię za „dziwaczną i niepokojącą”. Czy na przykład blokowanie światła słonecznego może wpłynąć na monsun azjatycki, od którego zależą uprawy żywności dla dwóch miliardów ludzi? Czy naukowcy mogą interweniować w procesy klimatyczne, aby zmienić kwasowość oceanów?

Aby geoinżynieria była wykonalna, naukowcy muszą najpierw przekonać zwykłych ludzi, że jest ona warta skalkulowanego ryzyka. W zeszłym roku naukowcy z Harvardu próbowali wysłać balon w stratosferę nad Tucson, pustynnym miastem w Arizonie. Chcieli zrozumieć, jak cząsteczki zwykłej kredy - węglanu wapnia - blokują światło. Jednak publiczne oburzenie zmusiło do odroczenia eksperymentu.

Międzyrządowy Zespół Narodów Zjednoczonych ds. Zmian Klimatu - IPCC - twierdzi, że ludzkość jest zobowiązana do zmniejszenia emisji dwutlenku węgla o jeden bilion ton do 2100 r., aby mieć jakąkolwiek nadzieję na uniknięcie globalnego ocieplenia o ponad 1,5 stopnia Celsjusza. Rozwiązanie problemu przybiera dwie formy: usuwanie dwutlenku węgla bezpośrednio z emisji przemysłu i transportu lub oczyszczanie atmosfery.

Na przełomie 30 roku p.n.e i 30 roku n.e miało dojść do narodzin jednego z najbardziej wpływowych ludzi w historii rodzaju ludzkiego, czyli Jezusa Chrystusa. Droga do miejsca jego narodzin, miała być wskazywana przez niezwykłe zjawisko astronomiczne zwane Gwiazdą Betlejemską. Bardzo możliwe, że była to konunkcja jakichś planet - tak jak niedawne zbliżenie Jowisza i Saturna, której doświadczyliśmy kilka dni temu.

Eksperci z różnych dziedzin od wieków spierali się o to czym była tak zwana Gwiazda Betlejemska. Na przestrzeni wieków pojawiło się wiele hipotez na temat tego, co takiego mogło sprowadzić trzech mędrców do stajenki w Betlejem. Jedna z nich zakłada, że Gwiazda Betlejemska była tak naprawdę koniunkcją Jowisza i Wenus.

Warto pamiętać, że przez ostatnie lata proponowano rozmaite dziwaczne wytłumaczenia fenomenu "Gwiazdy Betlejemskiej" włącznie z tak absurdalnymi teoriami jak podróżujący piorun kulisty. Adwentyści Dnia Siódmego twierdzili nawet, że rzekoma gwiazda to tak naprawdę grupa aniołów, która wskazywała miejsce urodzenia "Zbawiciela". Bardzo możliwe, że w dzisiejszych czasach obserwacja tego typu zostałaby sklasyfikowana, jako UFO.

Pojawiło się też wiele naukowych teorii zakładających, że mogła to być supernowa w gwiazdozbiorze Koziorożca, przypadkowa kometa lub niesamowite ułożenie planet w czasie którego Słońce, Jowisz, Księżyc i Saturn były położone przed gwiazdozbiorem Barana, który w tamtym okresie był idealnie widoczny w trakcie równonocy wiosennej. 

Kwestie tego czy to rzeczywiście Jowisz i Wenus poprowadziły trzech mędrców w kierunku stajenki w Betlejem możemy chyba pozostawić historykom i astronomom. Oczywiście o ile zakładamy, że rzeczywiście chodzi o zjawisko astronomiczne a nie coś bardziej niezwykłego.

Dwa nowoodkryte gatunki grzybów przejawiają mechanizm rozsiewania, który przywodzi na myśl filmy o zombie. Gatunki Strongwellsea tigrinae oraz Strongwellsea acerosa zarażają muchy z rodziny Coenosia, następnie wytwarzają w odwłoku swojego żywiciela otwory oraz produkują w nich pomarańczowe kępy zarodników, które następnie są rozsiewane  przez  owada.

Mimo strasznego zniszczenia, jakie dokonuje się w organizmach zarażonych much, żyją one wiele dni, latając i zarażając nowe. Przez cały ten czas, grzyb pożera muchę od środka, aż do momentu jej śmierci. Nie przeszkadza ona zresztą w rozprzestrzenianiu się grzyba nawet po śmierci gospodarza. Kiedy uschnięte zwłoki muchy rozpadną się, rozsiewają kolejne zarodniki, które potrafią przetrwać zimę i rozpocząć zarażanie na wiosnę.

Zarażone muchy zostały odkryte przez duńskich naukowców we wrześniu 2020 roku w miastach Jægerspris i Amager. Osobniki znaleziono zarówno w wiejskich rejonach jako i osiedlach mieszkalnych. Jørgen Eilenberg, biolog z Uniwersytetu Kopenhaskiego, który przewodził badaniom nad grzybami stwierdził ,że:

„Mapowanie nowej, nieznanej bioróżnorodności jest bardzo ważne. Jest to nowa wiedza, która może posłużyć jako podstawa dla eksperymentalnych badań nad drogami infekcji oraz wpływu bioaktywnych substancji”

Eilenberg oraz pozostali badacze podejrzewają, że grzyb produkuje substancję, która wzmacnia organizm much i pozwala im funkcjonować mimo daleko idących zniszczeń. Bazując na innych grzybach, które atakują owady, najprawdopodobniej jest to amfetamino-podobna substancja. Możliwe jest też, że grzyby tworzą substancje antybakteryjne, by utrzymać gospodarza jak najdłużej przy życiu. Badacze planują kontynuować badania nad tymi gatunkami grzybów i maja nadzieję, że ich wyniki mogą zostać potencjalnie wykorzystane w medycynie.