W Paryżu sytuacja z protestami zaostrza się, a teraz według światowych mediów wygląda to na wojnę.

 

W sieci publikowanych jest wiele materiałów z serca oburzonej stolicy Francji. Według niektórych raportów około 45 tys. ludzi wyszło na ulice Paryża, aby zaprotestować przeciwko Global Security Act.

 

Artykuł 24 tego dokumentu przewiduje karę za „rozpowszechnianie wizerunku osoby lub innego elementu identyfikującego tj. „policjanta lub żandarma w oczywistym celu naruszenia ich integralności fizycznej lub psychicznej”.

 

Za to ma grozić rok więzienia i grzywna w wysokości 45 tys. euro. W marszu wzięli udział przedstawiciele największych francuskich mediów, tj. gazety „Le Monde”, magazynu „Money Match”, rozgłośni radiowej RFI (noszą tabliczki z nazwami swoich redakcji), a także międzynarodowej organizacji „Reporterzy bez Granic”.

 

Ponadto do demonstracji dołączyli prawnicy w czarnych ubraniach i niektórzy parlamentarzyści. W kolumnie widać także ludzi w żółtych kamizelkach. W pewnym momencie pokojowy protest nasilił się, co doprowadziło do masowych starć z policją i podpaleń. Demonstranci rzucali kamieniami i butelkami w policjantów i próbowali wyrywać drzewa.

 

Najnowsze badania wskazują na to, że Ziemia znajduje się znacznie bliżej centralnej supermasywnej czarnej dziury w Drodze Mlecznej, niż wcześniej sądzili naukowcy. Na szczęście nie zagraża to ludzkości niczym innym niż lepszym zrozumieniem otaczającego nas wszechświata.

Mierzenie odległości do dalekich ciał niebieskich nie jest rzeczą prostą, ale jest to konieczne. Dzięki temu astronomowie mogą zrozumieć, z czym mają do czynienia - z przyciemnionym, ale bliskim obiektem lub z bardzo jasnym, ale odległym obiektem jak Gwiazda Północna. Od tego zależą nasze wyobrażenia o tym, czym jest otaczający nas kosmos.

 

Najbardziej niezawodnym sposobem pomiaru odległości w astronomii jest metoda paralaksy. Kierunek do odległego ciała niebieskiego, a więc punktu na niebie, w którym je widzimy, zależy od tego, gdzie Ziemia znajduje się na swojej orbicie. Dla obserwatora wygląda to tak, jakby obiekt poruszał się lekko po niebie przez cały rok. Im bliżej znajduje się obserwowane ciało niebieskie, tym większe jest to przemieszczenie. Mierząc ją, można obliczyć odległość do danego obiektu.

Dzięki najnowszym obserwacjom ustalono, że Ziemia porusza się w przestrzeni kosmicznej z prędkością wyższą o 7 km/s i znajduje się około 2000 lat świetlnych bliżej supermasywnej czarnej dziury w centrum Drogi Mlecznej, zwanej Saggitarius albo Sgr A*. Ustalono to za pomocą nowego lepszego modelu galaktyki, opartego na nowych danych obserwacyjnych, w tym katalogu obiektów obserwowanych przez ponad 15 lat w ramach japońskiego projektu radioastronomicznego VERA. 

 

VERA (VLBI Exploration of Radio Astrometry) to projekt, który rozpoczął się w 2000 roku. Jego celem było zmapowanie trójwymiarowej prędkości i struktur przestrzennych w Drodze Mlecznej i jest prowadzone przez Narodowe Obserwatorium Astronomiczne Japonii.  VERA wykorzystuje technikę znaną jako interferometria do łączenia danych z radioteleskopów rozrzuconych po całym archipelagu japońskim w celu uzyskania takiej samej rozdzielczości, jaką miałby teleskop o średnicy 2300 km.

 

Dokładność pomiaru osiągana z tą rozdzielczością to 10 mikrosekund łukowych i jest w teorii wystarczająco dobra, aby rozróżnić monetę umieszczoną na powierzchni Księżyca. Ponieważ Ziemia znajduje się wewnątrz Galaktyki Drogi Mlecznej, nie możemy się cofnąć i zobaczyć, jak wygląda galaktyka z zewnątrz. Astrometria umożliwia za to dokładny pomiar pozycji i ruchu obiektów, który jest niezbędnym narzędziem do zrozumienia ogólnej struktury Galaktyki i naszego w niej miejsca. 

W tym roku ukazał się pierwszy katalog astrometryczny VERA zawierający dane dla 99 obiektów. Na jego podstawie i na podstawie ostatnich obserwacji innych grup badawczych, astronomowie stworzyli mapę pozycji i prędkości. Z tej mapy obliczyli środek Galaktyki, punkt, wokół którego wszystko się kręci.  Mapa sugeruje, że centrum Galaktyki i znajdująca się tam supermasywna czarna dziura znajdują się 25 800 lat świetlnych od Ziemi. Jest to bliżej niż oficjalna wartość 27 700 lat świetlnych przyjęta przez Międzynarodową Unię Astronomiczną w 1985 roku.

 

Składnik prędkości mapy wskazuje, że Ziemia porusza się z prędkością 227 km/s, krążąc wokół Centrum Galaktyki. To szybciej niż oficjalnie przyjmowana prędkość 220 km/s. Teraz projekt VERA ma pomoć zaobserwować więcej obiektów, szczególnie tych znajdujących się blisko centralnej supermasywnej czarnej dziury, aby lepiej scharakteryzować strukturę i ruch Galaktyki. W ramach tych wysiłków VERA będzie uczestniczyć w EAVN (East Asian VLBI Network) składającej się z radioteleskopów zlokalizowanych w Japonii, Korei Południowej i Chinach. Zwiększając liczbę teleskopów i maksymalną odległość między nimi, EAVN może osiągnąć jeszcze wyższą dokładność.

 

 

Kiedyś na Morzu Północnym znajdowała się kraina o łagodnym klimacie i bogatej faunie - Doggerland. Połączyła ona wschodnią część dzisiejszej Anglii z kontynentem europejskim. Ale około 8000 lat temu ta ziemia ze wszystkimi jej mieszkańcami przeżyła straszną katastrofę. Gigantyczne tsunami i późniejsze topnienie lodowców zmieniło Wielką Brytanię w wyspę.

Naukowcy przez długi czas przypuszczali, że tsunami spowodowane osuwiskiem Storrega 8000 lat temu w końcu zalało masyw Doggerland na Morzu Północnym. Jednak nowe analizy rdzeni wiertniczych wskazują, że możliwy jest inny scenariusz.

 

Przypomina to jedną z wersji legendy o słynnej Atlantydzie. Na środku morza znajdowała się duża wyspa. Dzięki łagodnemu klimatowi i łagodnej rzeźbie mieszkańcy mieszkali tam swobodnie. Równie wygodne było dla nich korzystanie z darów morza i zdobywanie pożywienia na pagórkowatych równinach w głębi wyspy. Ta kraina nazywała się Doggerland. Zajmował rozległe obszary dzisiejszego Morza Północnego. Ale około 8 000 lat temu wyspę o wielkości równej 23 tysięcy km² spotkała apokaliptyczna katastrofa. 

 

Grupa brytyjskich naukowców z University of Bradford od kilku lat próbuje dowiedzieć się, jak to się stało. W tym celu zbadano tak zwane "osuwisko Storrega", które rzekomo spowodowało gigantyczne tsunami około 8000 lat temu. Naukowcy niedawno przedstawili wstępne wyniki swojej pracy w specjalistycznym czasopiśmie Geosciences.

 

Specjaliści przeanalizowali rdzenie wiertnicze, a także wyniki mapowania sonarowego próbek dna morskiego i gleby pobranych przez statek badawczy z dna morskiego na wschodnim wybrzeżu Anglii. Fragmenty roślin i zwierząt znalezione w skale osadowej pozwoliły z jednej strony stworzyć wyobrażenie o geografii Doggerlandu, az drugiej dość dokładnie określić ich wiek.

 

Podobno był to zielony pagórkowaty krajobraz z rozległymi równinami, żyzną ziemią, szerokimi rzekami i jeziorami, które po zakończeniu ostatniego zlodowacenia około 15 tysięcy lat temu, powstały w suchych rejonach południa. Rzeki Ems, Łaba i Ren płynęły wówczas zupełnie inaczej niż obecnie. Tamiza nie wpływała do Morza Północnego, ale do Renu, który z kolei na obszarze dzisiejszej Bretanii wpływał do Oceanu Atlantyckiego. Szeroki przesmyk łączył wtedy Anglię z kontynentem europejskim.

 

Doggerland również nie był początkowo wyspą. Ale woda topniejących lodowców stopniowo pokrywała coraz więcej części lądu, w wyniku czego ląd ten został otoczony morzem. Analizy pyłku znalezionego w rdzeniach wiertniczych wykazały, że na Doggerland dominowały lasy mieszane, zamieszkałe nie tylko przez jelenie, ale także przez tak duże ssaki, jak nosorożce włochate, tury i dziki. Dlatego Doggerland był wspaniałym miejscem dla myśliwych i zbieraczy ze środkowego paleolitu.

 

Ale około 6200 p.n.e. ten zielony raj doznał gigantycznej katastrofy. Około 450 kilometrów kwadratowych szelfu kontynentalnego Storrega, u wybrzeży dzisiejszej Norwegii, oderwało się na głębokości od 150 do 400 metrów. Według szacunków 1780 kilometrów sześciennych gleby osadowej, skał i szczątków skalnych w kilku etapach osunęło się w głąb morza na obszarze o długości 200 kilometrów.

 

Spowodowało to serię fal tsunami, które przetoczyły się przez rozległe terytoria mórz północnego i norweskiego, a nawet dotarły do ​​wybrzeży Grenlandii. Złoża geologiczne wskazują, że wysokość fal sięgała 10-12 metrów, a na Wyspach Farer i Szetlandy nawet 20 metrów. W tym samym czasie, jak do tej pory zakładano, woda przelewała się przez Doggerland i zmyła z jej powierzchni wszystkie żywe istoty.

 

Ale teraz naukowcy z University of Bradford postanowili obalić ten scenariusz. Ślady skał osadowych w południowo-zachodniej części Doggerland wskazują raczej, że tsunami nie zalało całej wyspy. Prawdopodobnie atak tsunami został powstrzymany przez lasy i teren. Dane, które zebrano, sugerują, że środowisko podniosło się po powodzi. Oznacza to, że ostateczne zniknięcie Doggerland nastąpiło dopiero jakiś czas po osunięciu się ziemi Storrega. Analizy pokazują, że nad chaotyczną warstwą skały pozostawioną przez tsunami znajdują się ślady nowej flory i fauny.

 

Naukowcy szacują, że katastrofa Storrega zabiła w ciągu nocy około jednej czwartej mieszkańców Doggerland. Reszta przeżyła, ale ich warunki życia znacznie się pogorszyły. Wycofujące się morze zdewastowało rozległe obszary wyspy i spowodowało zasolenie. Ogromne obszary zamieniły się w bagna. Zniknęły liczne lasy, a wraz z nimi zwierzęta.

 

Pozostałości muszli i drzew w rdzeniach wiertniczych wskazują na katastrofę. Ale górne warstwy gleby wskazują, że życie na wyspie trwało jeszcze kilka wieków. W wyniku topnienia ostatnich dużych lodowców poziom wody wynosi około 5500 lat p.n.e. wzrosła do tego stopnia, że ​​ostatnie części Doggerland zostały zalane wodą, a Anglia utraciwszy ostatni przesmyk, stała się wyspą.