Astronomów od dawna fascynuje możliwość przedostawania się obiektów międzygwiazdowych do naszego Układu Słonecznego. W ostatnich latach zaobserwowaliśmy dwa takie obiekty – Oumuamua w 2017 r. i Borisova w 2019 r. Jednak pomimo założenia, że ​​obiekty międzygwiazdowe zderzały się z Ziemią w przeszłości, nigdy nie znaleźliśmy meteorytów międzygwiezdnych. Nowe badanie rzuca światło na tę tajemnicę i sugeruje, że obłok Oorta – halo lodowej materii na najbardziej zewnętrznej krawędzi Układu Słonecznego – może być bardziej aktywny niż wcześniej sądzono.

Kosmiczny Teleskop Hubble'a, znany ze swoich niezwykłych odkryć astronomicznych, napotkał niedawno problem z żyroskopem, który zmusił go do przejścia w tryb awaryjny. NASA obecnie pilnie pracuje nad rozwiązaniem problemów i wznowieniem działań naukowych, aby mieć pewność, że Hubble w dalszym ciągu przyczynia się do naszego zrozumienia Wszechświata.

Naukowcy od dawna fascynują się unikalnymi formacjami znanymi jako galaktyki pierścieniowe polarne. Galaktyki takie jak NGC 4632 mają chłodny pierścień gazowego wodoru wirujący prostopadle do ich dysków spiralnych. Podczas gdy większość polarnych galaktyk pierścieniowych identyfikuje się poprzez obserwację światła gwiazd, NGC 4632 odkryto za pomocą radioteleskopu.

Planetolodzy odkryli w próbkach skał z asteroidy Ryugu pierwszy dowód na to, że około 32-33% ziemskich zasobów cynku i miedzi zostało dostarczonych na powierzchnię Ziemi przez węglowe chondryty, planetoidy z odległych podejść Układu Słonecznego. Odkrycia naukowców zostały opublikowane w artykule w czasopiśmie Nature Astronomy.

Kometa 12P/Pons-Brooks, znana również jako "Kometa Diabeł", stworzyła w astronomach i entuzjastach kosmosu oszałamiający pokaz kosmicznych fajerwerków, który zapowiada zbliżający się do Ziemi niebiański spektakl. Ta kolosalna kometa kriowulkaniczna, charakteryzująca się wybuchową aktywnością i unikatowym wyglądem przypominającym rogi diabła, zbliża się do naszej planety, obiecując oszałamiający pokaz na niebie.

Według istniejących teorii materia i antymateria we Wszechświecie powinny być równo podzielona, ale wciąż nie możemy wykryć antymaterii. Co się z nią stało? Odpowiedź na to pytanie da nam klucz do zrozumienia istnienia wszechświata.

Tym razem za pomocą najnowocześniejszego teleskopu kosmicznego jamesa Webba, prowadzącego obserwacje w paśmie podczerwonym, udało się sfotografować zderzenie dwóch galaktyk w gwiazdozbiorze Erydana. Ciała niebieskie, jakby zamrożone w procesie walki, są wspólnie znane jako Arp-Madore 417-391.

We wszechświecie istnieje ogromny obszar nicości, którego egzystencja powoduje, że eksperci nie sa w stanie powiedzieć jak mogło do tego dojść biorąc pod uwagę znane nam procesy fizyczne zachodzące we Wszechświecie.

Naukowcy z Australian National University ogłosili, że zakończyli badanie procesów odżywiania 5000 najszybciej rosnących czarnych dziur we wszechświecie. Opublikowali artykuł o swojej pracy w czasopiśmie Nature Astronomy.

Naukowcy z Uniwersytetu w Leeds dokonali przełomowego odkrycia , które sugeruje, że gwiazdy Be, o których wcześniej sądzono, że istnieją w układach podwójnych, mogą w rzeczywistości być częścią układów potrójnych. Odkrycie to, oparte na danych zebranych przez satelitę Gaia, może zasadniczo zmienić nasze rozumienie tych masywnych gwiazd i wpłynąć na naszą wiedzę o czarnych dziurach, gwiazdach neutronowych i falach grawitacyjnych.

Dokonując przełomowego odkrycia astronomowie potwierdzili istnienie drugiej i czwartej najodleglejszej galaktyki, jaką kiedykolwiek zaobserwowano. Te starożytne galaktyki odkryto w gromadzie Pandora, znanej również jako Abell 2744, wykorzystując dane z należącego do NASA Kosmicznego Teleskopu Jamesa Webba (JWST). To niezwykłe odkrycie dostarcza cennych informacji na temat powstawania najwcześniejszych galaktyk i rzuca światło na tajemnice wczesnego Wszechświata.

Korzystając z danych z Obserwatorium Rentgenowskiego Chandra i innych teleskopów NASA, naukowcy odkryli nowe zagrożenie dla życia na planetach skalistych. Chodzi o strumień promieniowania rentgenowskiego, który powstaje w wyniku uderzenia fali uderzeniowej supernowej w gęsty gaz otaczający eksplodowaną gwiazdę. Ten strumień promieniowania jest w stanie zniszczyć życie biologiczne na planetach w promieniu do 100 lat świetlnych lub więcej, a jego czas trwania może sięgać dziesięcioleci.

Asteroida Phaethon, należąca do grupy Apollo, cieszy się dużym zainteresowaniem naukowców ze względu na swoje właściwości podobne do komet. Pomimo małej średnicy 5 kilometrów, ma zdolność stania się jaśniejszą i tworzenia warkocza kometarnego, gdy zbliża się do Słońca. Jest także źródłem corocznego deszczu meteorytów Geminidów. Jednak przez długi czas uważano, że ogon tej asteroidy składa się z pyłu, a nie gazu, jak komety. Teraz okazało się, że błędnie i sprawia to problem dla klasyfikacji tego obiektu.

Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba wykonał zdjęcie najzimniejszego i najciemniejszego lodowego obłoku międzygwiezdnego. Pisze o tym Southwest Research Institute.

Naukowcy z Centrum Carla Sagana w Instytucie SETI w Kalifornii ustalili prawdopodobne pochodzenie osadów regolitu Mirandy, które mogły być spowodowane zapadnięciem się części pierścieni Urana na powierzchnię Księżyca. Wyniki badań, opublikowane w The Planetary Science Journal, pomogą planetologom określić wewnętrzną strukturę Mirandy i zrozumieć, czy ma ona wewnętrzny ocean.

Naukowcy z NASA odkryli nieoczekiwane wzorce pogodowe na Jowiszu w 40-letnim badaniu opublikowanym w czasopiśmie Nature Astronomy. Wyniki tych prac pozwolą przewidywać zmiany pogody na tej planecie w przyszłości.

Czarne dziury od dawna intrygują i fascynują zarówno ekspertów z dziedziny astrofizyki, jak i entuzjastów kosmosu. Wciąż stanowią przedmiot wielu niewiadomych i badań. Nowe badania opublikowane w prestiżowym czasopiśmie Monthly Notices of the Royal Astronomical Society sugerują, że gromada Hiady, położona w odległości około 150 lat świetlnych od Ziemi, może skrywać kilka z tych enigmatycznych obiektów.

Na Księżycu są cząsteczki wody i lód, ale jak się tam dostały? Jest prawdopodobne, że część wody pochodziła ze zderzeń asteroid z kometami, ale nowe badanie sugeruje inne źródło księżycowej wody – ziemską atmosferę.

Międzynarodowy zespół astronomów przeprowadził obserwacje fotometryczne i spektroskopowe SN 2020jfo, supernowej typu II. Wyniki badań przedstawiono w preprint na arXiv, krótkie podsumowanie prac naukowych opisano w komunikacie prasowym opublikowanym na stronie Phys.org.

Skład izotopowy marsjańskich meteorytów wykazał, że 4,5 miliarda lat temu Czerwona Planeta została poddana intensywnemu bombardowaniu asteroidami. Przyniosła tyle wody, że na krótki czas Mars okazał się o wiele bardziej odpowiednim miejscem do powstania życia niż sąsiednia Ziemia.