Warstwa ozonowa Ziemi pochłania 97 do 99 proc szkodliwego promieniowania ultrafioletowego emitowanego przez nasze Słońce. Znajduje się ona w dolnej stratosferze ok. 13-40 km nad poziomem morza.

Warstwę w 1913 roku odkryli francuscy fizycy, Charles Fabry i Henri Buisson. Jest to tarcza ochronna w ziemskiej atmosferze posiadającą wysokie stężenie ozonu (O3). Słońce jest źródłem światła i dostarcza ciepła i energii dla mieszkańców Ziemi i jej samej, ale nadmierna ekspozycja na promienie słoneczne może okazać się szkodliwa. 

Światło słoneczne składa się promieniowania ultrafioletowego, które jest bardzo niebezpieczne. Warstwa ozonowa jest tarczą ochronną przeciwko temu szkodliwemu promieniowaniu, utrata ozonu spowoduje całkowitą zagładę Ziemi, ponieważ umożliwi promienią UV przejście i napromieniowanie wszystkiego, co żyje na naszej planecie.

Działalność człowieka, która jest uważana za przyczynę zubożenia warstwy jest stale niebezpieczna dla warstwy ozonowej i jesteśmy odpowiedzialni za jej wyczerpywanie się. Jak się powszechnie uważa, warstwa ochronna jest na wyczerpaniu przez wytwarzane przez człowieka gazy, w szczególności CFC kiedyś powszechnie stosowane w aerozolach. 

W wyniku niszczenia warstwy ozonowej, powstają dziury ozonowe występujące w różnych częściach świata, a ludzie w bezpośrednim kontakcie z tymi promieniami dostają pęcherzy i nowotworów skóry.

Ludzie realnie cierpią z powodu zubożenia ozonu, ale naukowcy zaobserwowali też jego szkodliwy wpływ na zwierzęta. Badania przeprowadzone na wielorybach wskazały, że, pęcherze, które rozwinęły się na grzbietach płetwali błękitnych i ich płetwach są spowodowane dziurą ozonową.

Wyniki pochodzą z badania 156 wielorybów w Zatoce Kalifornijskiej. Naukowcy od dawna wiedzieli, że wieloryby posiadają poparzenia słoneczne i zmiany na swoim ciele, teraz to zostało zanalizowane przez wykorzystanie zdjęć w wysokiej rozdzielczości i badań próbek skóry w laboratorium. Zespół naukowców brytyjskich i meksykańskich jest teraz pewien, że są one powodowane przez ostre oparzenia słoneczne.

Dziura ozonowa nad Arktyką - styczeń 2011

Dr Laura Martinez-Levasseur, z Towarzystwa Zoologicznego w Londynie, powiedziała, że wieloryby wychodzą na powierzchnię oddychać, towarzysko i w celu karmienia swoich młodych, i wtedy często narażone są na działanie Słońca. Płetwale błękitne mają jaśniejszy odcień skóry w porównaniu do innych wielorybów, dlatego są bardziej podatne na pęcherze w stosunku do ciemniejszych wielorybów karnacji.

Główna autor, Dr Karina Acevedo-Whitehouse, z Towarzystwa Zoologicznego, powiedziała, że ustalono, że ekspozycja na Słońce powoduje uszkodzenia skóry wielorybów, a kolejnym krokiem w badaniach jest zrozumienie, czy wieloryby mogą odpowiedzieć na zwiększone promieniowanie w jakikolwiek naturalny sposób

Komentarz: Teza jakoby wyłącznie człowiek był winny zubożenia warstwy ozonowej zawarta w tym artykule nie jest prawdziwa. Dużo większe spustoszenie w powłoce ozonowej wywołują zjawiska pogodowe w rejonach Arktycznych. Tegoroczny przykład redukcji ozonu nad Arktyką jest świetnym argumentem przeciwko teorii o wpływie człowieka na redukcję warstwy ozonowej. Przecież wygraliśmy wojnę z CFC to, dlaczego doszło do tak dramatycznych strat? Bardzo możliwe, że to, co się dzieje z ozonem jest powiązane ze zmianami strumieni stałych wiatrów. Może być to powiązane z większą ekspozycją na promieniowanie kosmiczne, co s kolei tłumaczyłoby to, dlaczego ostatnio wszyscy chcą mierzyć i badać promieniowanie kosmiczne..