Może się to wydawać niewiarygodne, ale w tym samym czasie co my, żyje na Ziemi przynajmniej jedno stworzenie, które urodziło się około 1505 roku, czyli mniej więcej wtedy gdy na tron Króla Polski wstępował Zygmunt I Stary. Naukowcy szacują, że rekin polarny, zwany też rekinem grenlandzkim, który został odnaleziony w północnym Oceanie Atlantyckim, ma ponad 500 lat. 

Podczas gdy przez pół tysiąclecia, na powierzchni ziemi wybuchały kolejne wojny, dochodziło do licznych kataklizmów, ale też niezwykłych odkryć, które w końcu pomogły rozwinąć naukę na tyle, aby zainteresować się podwodnymi potworami, które cicho miną w zimnych głębinach Arktyki.

Średni wiek rekina grenlandzkiego wynosi 272 lata. Jest to absolutny rekord dla kręgowców. Są one znane z tego, że rosną o jeden centymetr rocznie. Rekiny złowione w Atlantyku osiągnął 5,5 m długości i ważył więcej niż tonę. Za pomocą prostych obliczeń możemy zatem stwierdzić, że ma nawet więcej niż 500 lat. 

Jednak analiza radiowęglowa wykazała inny wynik. Według tej metody rekordowy rekin ma 392 lata. Według naukowców, ta metoda jest bardziej precyzyjnym określeniem wieku, ale nie wyklucza potencjalnego błędu, który rozkłada się między 272 a 512 lat.

Sekret długowieczności rekina grenlandzkiego nie został jeszcze poznany. Zakłada się, że ich otoczenie ze względu na zimno, spowalnia ich metabolizm, a wraz z nim procesy starzenia. Te tajemnicze zwierzęta są często porównywane do żarłaczy białych ze względu na podobne rozmiary, ale do tej pory nie zaobserwowano żadnego polowania tego drapieżnika. Jego dieta składa się głównie z ryb, chociaż na podstawie badań szczątków w ich żołądkach odnajdywano również pływającą padlinę taką jak resztki reniferów, niedźwiedzi polarnych, łosi i fok. 

Aby uporać się z życiem w głębokiej wodzie, żywe tkanki rekina grenlandzkiego zawierają wysoki poziom N-tlenku trimetyloaminy, co powoduje, że ich mięso jest toksyczne. Jednak, gdy jest ono fermentowane odpowiednio długo, to może być spożywane. Dzieje się tak na przykład na Islandii gdzie rekiny polarne spożywa się w potrawie znanej jako Kæstur hakarl.