Utrata powłoki ozonowej nad Antarktydą jest fenomenem dobrze znanym. Pierwsze doniesienia o tym pochodzą z końca lat 70tych. Ale tej wiosny dziura ozonowa znad Arktyki niemal zupełnie otworzyła się nad Wielką Brytanią, Skandynawią i Rosją.

Według Jonathana Shanklina, szefa meteorologii i obserwacji warstwy ozonowej z  British Antarctic Survey (BAS), nadzwyczajnie zimne temperatury w stratosferze, drugiej warstwie atmosfery ziemskiej, spowodowały, że Arktyka prawie utraciła powłokę ozonową. To, co zwykle wydawało się niemożliwe, ze względu na wyższe temperatury nad Arktyką, tym razem miało miejsce i przy wysokich mrozach ponad 40 % powłoki zostało poddanych reakcji chemicznej i w konsekwencji zniknęło.

Bez ochronnej warstwy ozony więcej światła ultrafioletowego dociera do powierzchni Ziemi a jak powiedział profesor chemii z Uniwersytetu Maryland, Ross Salawitch, „to czyni z poziomu ozonu ważny czynnik zdrowia społeczeństwa”.

"Z punktu widzenia zdrowia publicznego jest jasne, że przy zmniejszonej warstwie ozonowej osoby bardziej wrażliwe na promienie słoneczne po znacznie krótszym czasie doznają oparzeń," powiedział profesor Salawitch, który nie był włączony w badania BAS

"Ludzie powinni zwracać uwagę na indeksy UV raportowane przez służby meteo. Zwykle ludzie nie myślą o ochronie przed słońcem czy to za pomocą okularów i osłon. Nie zwykli myśleć o tym w kwietniu”

Pomimo zubożenia ozonu, do jakiego doszło w tym roku profesor Salawitch nie widzi powodów do paniki dodając, że poziom ekspozycji na Słońce mieszkańców Europy nie różni się znacznie od tej, jaką ludzie przyjmują w tropikach.

Tego roku system wiatrów polarnych znany, jako wir polarny był nadzwyczaj cichy I stabilny potęgując mroźne temperatury nad Arktyką. Temperatura spadła tak bardzo, że gdyby do tego doszło nad Antarktydą mielibyśmy już otwartą dziurą. Na szczęście ozonu nad Arktyką było więcej i po prostu uległ rozcieńczeniu.